Το σκαμπό και η αλλαξιέρα

Μια συνήθης παρανόηση των μουσείων είναι ότι όλοι οι επισκέπτες έχουν αντοχές μαραθωνοδρόμων και τα μωρά από σεβασμό προς τα εκθέματα δεν "τα κάνουν" πάνω τους κατά τη διάρκεια της επίσκεψης.

Αυτό, πέρα από ότι δείχνει πλήρη αδιαφορία και άγνοια για τις ανάγκες των επισκεπτών, μπορεί να οδηγήσει σε κλονισμό της κοινωνικής συνοχής της οικογένειας και ενίοτε σε τραγικά αποτελέσματα. Ιδού:

Μπαμπάς, μαμά, γιος 6 ετών, κόρη 6 μηνών, παππούς, γιαγιά, σε μουσείο χιλιομετρικών αποστάσεων:

Αίθουσα 1η: Η οικογένεια απολαμβάνει την πρώτη επαφή με τα εκθέματα
Αίθουσα 2η: βλέπε παραπάνω
Αίθουσα 3η: Το εξάχρονο διαβολάκι αρχίζει και κουνά τα χέρια του νευρικά. Το μωρό μυξοκλαίει. Παππούς, γιαγιά έριξαν ταχύτητα στο περπάτημα και έχουν μείνει πίσω
Αίθουσα 4η: Γιος: "μαμά, πότε θα φάμε;", κόρη "μουααααααααα", παππούς στη γιαγιά "σαν να ίδρωσα"
Αίθουσα 5η: Γιος: "μπαμπά, θέλω παγωτό", κόρη "μουααααααα - παύση - πρις, πριτς, πριιιιιιτς, μουααααα", γιαγιά: "κάτσε λίγο να ακουμπήσουμε εδώ στον τοίχο να ξαποστάσουμε, πάτε σεις θα σας βρούμε παρακάτω"
Αίθουσα 6η: Μαμά στον μπαμπά "Θοδωρή το μωρό τα έκανε". Μπαμπάς στη μαμά "ώστε αυτό μυρίζει τόση ώρα και νόμιζα ότι βρωμούσε η μούμια"
Αίθουσα 7η:
- "Τι να το κάνω τώρα, πού να το αλλάξω;"
- "Ε, Κούλα μου πού να ξέρω, υπομονή",
- "μουααααααααααααααααααααααααα",
- "θέλω παγωτόοοοοοοοοοο".
Αίθουσα 8η:
- "Σου είπα να μην το ταίσεις πριν έρθουμε, δεν μ'ακούς",
- "Δηλαδή εγώ φταίω πάλι; Μωρό είναι, τι να το κάνω, του ήρθε και τα έκανε",
- "μουαααα, μουαααα, μουαααα",
- "ή μου παίρνετε παγωτό ή θα το σπάσω το τζάμι με τις μυτερές πέτρες"
Αίθουσα 9η: Παππούς "γυναίκα, δεν με βαστούν τα πόδια άλλο και με έπιασε πάλι η μέση μου"
Αίθουσα 10η:
- "Το παιδί κουράστηκε, πρέπει να φάει, και το μωρό θέλει άλλαγμα",
- "και τι θες να κάνω εγώ, άντε στην τουαλέτα να το αλλάξεις και συ μικρέ, υπομονή, θα πάμε μετά να φάμε στο σπίτι"
Αίθουσα 11η:
- "Δεν το άλλαξα",
- "Γιατί;",
- "Πού να τ'αλλάξω στο νιπτήρα;",
- "Ε, βρε Κούλα όλο γκρίνια είσαι, σαν τη μάνα σου"
- "Άσε ήσυχη τη μάνα μου και συ δεν βοηθάς καθόλου, άντε γιατί μαζεμένα στα έχω"
Αίθουσα 12η:
- Παππούς "γριά, ζαλίζομαι, θολώνω",
- Γιαγιά "αχ Παναγιά μου, έναν γιατρό"
- "Μουαααααααααααααααααααααααααααααααα"
- "ΠΕΙΝΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ"
- "Σκάσε σκασμένο, μην σου ρίξω κανένα φούσκο"
- "Μα πως μιλάς έτσι του παιδιού"
- "Μάζεψτα να φύγουμε, πάλι με φούρκισες"
- "Α, για να σου πω, αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, δεν είμαι εγώ καμιά από τις γκόμενες που γυρίζεις"
- "Εγώ;...εγώ δεν γυρίζω με καμιά γκόμενα..., εσύ όλο χαριεντίζεσαι στη δουλειά"
- "ΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!"
- "ΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!"
- "Ε, ως εδώ και μη παρέκει. Διαζύγιο, εδώ και τώρα...Μα, πού πάνε αυτοί οι νοσοκόμοι;"
- "...Μα, που είναι οι γονείς;..."

***
Μα, τόσο δύσκολο είναι πια; Λίγη φροντίδα για τους ηλικιωμένους και τις οικογένειες...

Οι αρχαίοι ημών bloggers

Καλά είναι γνωστό ότι όταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έκαναν blogging, οι υπόλοιποι άναβαν φρυκτωρίες.

Ο πρώτος έλληνας blogger που έβγαλε βιβλίο ήταν ο Ηρακλής. Ο Ηρακλής ήταν απόφοιτος του εξατάξιου, αλλά ανεπρόκοπος, ξύλο απελέκητο και μάλιστα όλο με ένα τέτοιο κυκλοφορούσε. Στα 18 του έπιασε δουλειά σε έναν τσιφλικά και ζωέμπορα, ονόματι Αυγεία, που τον είχε να του ξεσκατώνει τους σταύλους. Στα lunch breaks, πήγαινε στο γειτονικό internet cafe μιας θεάς, ονόματι Αθηνάς και σέρφαρε κρυφά στο Ίντερνετ των θεών. Μάλιστα είχε ανεβάσει ένα blog με τον τίτλο "οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή", όπου έγραφε ό,τι μαλ*κία του κατέβαινε, καθώς έπινε το φραπόγαλό του. Παραδόξως, το blog του άρχισε να έχει φοβερή επισκεψιμότητα και απήχηση μεταξύ θεών, ημίθεων και θνητών και τα comments έπεφταν βροχή. Κυρίως από κάτι Νηρηίδες και Νύμφες που ήταν όλη τη μέρα στο chat γιατί έψαχναν γκόμενο μεταξύ θνητών, γιατί από τους θεούς οι μισοί ήταν gay και οι άλλοι μισοί μπαινόβγαιναν στης Αφροδίτης που του είχε κάνει του Ήφαιστου κάτι κέρατα "ΝΑ", αλλά αυτός δεν έπαιρνε χαμπάρι τι γίνονταν στο κρεβάτι του αφού όλη μέρα έτρεχε να διορθώνει τους servers του Δία, γιατί όλο σε τσοντοσάιτς έμπαινε ο πορνόγερος και γέμιζαν virus, τα οποία περνούσαν και στο server των θνητών και έφερναν πολέμους, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς και μέχρι να περάσει το antivirus ο Ήφαιστος ξεπαστρεύονταν κάτι εκατομμύρια θνητών. Μια φορά μάλιστα ένας οπορτουνίστας ονόματι Προμηθέας, την ώρα που ο Ήφαιστος έστηνε μια κρυφή webcam για το Δία στο δωμάτιο μιας κουκλάρας που τη λέγανε Ευρώπη, του βούτηξε το CD με ένα φοβερό Firewall και πήγε να το πουλήσει σε κάτι Έλληνες, αλλά τον είδε ένα μπάσταρδο του Δία και τα κάρφωσε στον πατέρα και μετά ο Δίας του έκανε κάτι σαδομαζοχιστικά με λουριά που είχε δει σε ένα από τα πορνοσάιτς.

Anyway, στο θέμα μας: η Αθηνά βλέποντας την απήχηση των ιστοριών του Ηρακλή, του είπε να τα κάνει βιβλίο, εκείνος απάντησε "τρελή είσαι μωρή, θα μας πάρουν με τις πέτρες", αλλά εκείνη του υποσχέθηκε ότι θα του δώσει τίτλο ευγενείας ημίθεου και πέντε νύμφες να έχει να πο(υ)ρεύεται. Τον Ηρακλή όμως το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να παίζει online games στον υπολογιστή με κάτι κένταυρους που όλο τον σκίζανε στις ιπποδρομίες και της ζήτησε mobile pentium laptop στα 2.500 GHz και broadband σύνδεση στα 1000, ώστε να παίζει από το σπίτι του και να μην τα σκάει κάθε μέρα στης Αθηνάς το μαγαζί. Εκείνη δέχτηκε και έτσι ο Ηρακλής έγινε ο πρώτος έλληνας blogger που έκανε το blog του βιβλίο (μετά έγιναν του πιτσιρίκου και της κουρούνας, όσοι λένε το αντίθετο είναι ανιστόρητοι).

Για του λόγου το αληθές, τον βλέπετε πάνω, στη ζωγραφισμένη εσωτερική επιφάνεια ενός αρχαίου κρασοπότηρου (κύλικα), την ώρα που ανεβάζει το post του στο blogspot.com, υπό το βλέμμα της Αθηνάς, για το πώς και καλά έκοβε τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.

Αυτά, για να μαθαίνουμε και λίγη ιστορία...

"Όπου γαρ έστιν ο θησαυρός υμών..."

- Πού πας καλή μου κόρη του ουρανού;
- Χώρο κάνω παιδί μου για το δικό σας ουρανό...

***
Πέτρου και Παύλου, αεροδρόμιο Ελευθερίου Βενιζέλου, Αθήνα

Σσσσ..., άκου...

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό
και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ' ένα καρέ τυφλών σ' ένα καρέ τυφλών

Νύχτα στο μουσείο

Πόσο θα ήθελα να πάω με την παρέα μου σε ένα πυτζάμα πάρτυ σε ένα μουσείο!!! Πότε θα ξεφύγουμε από τη λογική της "επίσκεψης", για να χαρούμε επιτέλους τα μουσεία μας; Δεν θέλω να "επισκέπτομαι" μουσεία, θέλω να είναι το στέκι μου για να πιω καφέ με τους κολλητούς, να έχω dinner με την καλή μου, να ψωνίζω τα δώρα μου...

...να πηγαίνω στις 3 το πρωί όταν έχω αϋπνίες να μου κάνουν παρέα τα αγάλματα, να τα ξέρω με τα μικρά τους ονόματα και όχι με τα επίθετά τους, να μου λένε τις ιστορίες τους και εγώ τις δικές μου, να τους λέω "πώς έχετε ασπρίσει έτσι βρε κορίτσια" και να μου απαντούνε "αχ, και να έβλεπες πόσο ωραία ήμασταν βαμμένες παλιά, στην τρίχα" και όταν βαρεθώ το κουτσομπολιό της μιας για την άλλη "κοίτα μωρέ την Κόρη απέναντι τι ντεμοντέ είναι ντυμένη, πω, πω αίσχος, μωρή χαζοχαρούμενο με το μισό (αρχαϊκό) χαμόγελο αυτές τις τρίχινες νυχτικιές τις φορούσαν τον προηγούμενο αιώνα!!!", να πηγαίνω στην αίθουσα με τα εικονογραφημένα βαζάκια, να τα ακουμπώ στην άκρη τους και να πετάγονται σαν τζίνι ο κεραμέας τους και ο ζωγράφος τους και να μου ξεδιπλώνουν το μύθο τους "που λες παλληκάρι, μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας τύπος που τον λέγαν Αχιλλέα, νά τος εδώ κάτω από το χερούλι της κούπας..."

...και όταν πια ξημερώσει και κουραστώ να πάω για αχνιστό, μυρωδάτο καφέ στο καφενείο του μουσείου, και να μου λέει ο καφετζής, "πάλι με τις κορούδες ξημερώθηκες; παρέα μωρέ θέλουν και αυτές, αλλά σου παίρνουν τα αυτιά με τις ιστορίες τους και τις κατινιές τους..."

Καλοκαιρινοί μύθοι

Acropolis, mousaka, souvlaki, syrtaki και Greek lovers...

Ζήσε, λέει, το μύθο σου στην Ελλάδα. Τι να πω, και γ*μώ τους μύθους...

***
Άσχετο: Ανιστόρητος ο καμάκιας, δεν ξέρει ότι οι Έλληνες είναι από τον Σείριο. Του έβαλε τα γυαλιά (κυριολεκτικά) η αλλοδαπή.

"Ω, θεά ξενιτεμένη"

Αφροδίτη της Μήλου
Ω, θεά ξενιτεμένη, μελετώντας σε,
Γυρίζει ο νους μου πίσω έναν αιώνα:
Στη νύκτα εκείνη, που αρπαγμένη πέρασες
Μπροστά απ’ τον γκρεμισμένο Παρθενώνα.
Απ’ τα ζητιάνικα κουρέλια γύμνωσαν
Το θείο κορμί σου βέβηλοι κουρσάροι,
Κι έλαμψες αφρογέννητη και θάμπωσες
Γυμνή, τ’ ολόφωτο αττικό φεγγάρι.
Για να σε ξετιμήσουν ανυπόμονα
Τέτοια άφταστη κι αφάνταστη πραμάτεια-
Με των δαυλιών τις φλόγες σε ψηλάφησαν
Δάχτυλα βάρβαρα κι ανάξια μάτια.
Κι όταν θαλασσόδρομη πάλι κίνησες
Για της ατελείωτης σκλαβιάς τις ώρες,
Μια σκλάβα άλλη θυμήθηκαν και σ’ έκλαψαν
Του Ερεχθείου οι μαρμάρινες Κόρες.
Ψεύτικη λευτεριά στα ξένα απόχτησες
Τα θεία σου κάλλη δείχνοντας για λύτρα
Και, στερημένη εσύ τ’ Ωραίο, γίνηκες
Μεσ’ στ’ άσκημα του Ωραίου η διαλαλήτρα.
Τι τάχα κι αν σε θρόνιασαν βασίλισσα
Σε μουχλιασμένο στεριανό παλάτι;
Το μάρμαρό σου ανήλιαγο κι αδρόσιστο,
Του Αιγαίου ποθεί το κρυσταλλένιο αλάτι.
Ω! να πατούσες πάλι της πατρίδος σου,
Τα κυματόδεντρα λευκά χαλίκια,
Κι ένα στεφάνι απ’ ανθισμένες κάπαρες,
Κι ένα στρωσίδι από βρεγμένα φύκια!
Ω! κι από κάποιο θάμα τα δύο χέρια σου,
Πανώρια, ακέρια ν’ άπλωνες πάλι
Τα χέρια σου, που σε ξένον τόπο αν σου’ λειπαν
Δεν είχαν τι να σφίξουν στην αγκάλη.

Γεώργιος Δροσίνης

***

23 Μαΐου 1820

186 χρόνια ξενιτεμένη

Μουσείο για διαβάτες

Παρίσι, Μάϊος 2005.

Έκθεση φωτογραφιών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα κάγκελα πάρκου.

Το μουσείο δεν είναι χώρος, είναι ιδέα, είναι μήνυμα. Και ως ιδέα κυκλοφορεί στους δρόμους, στα σπίτια, στα γραφεία, στους υπολογιστές, στα κινητά τηλέφωνα και φυσικά σε ομώνυμα κτίρια. Το έχει πει χρόνια τώρα ο Malraux (museum without walls) και ο Benjamin (the work of art in the age of mechanical reproduction).

Όταν το μουσείο θέλει να πει κάτι, δεν περιμένει αλαζονικά να έρθουν οι επισκέπτες σ'αυτό. Βγαίνει στους δρόμους, στο χώρο και και στο χρόνο των ανθρώπων και εκτίθεται εκεί. Δημιουργεί "μουσειακές στιγμές" στην καθημερινότητά μας, γίνεται μέρος της. Και μέσω αυτής της επαφής, μας προσκαλεί να έρθουμε και "εντός των τειχών", να γευτούμε και τα υπόλοιπα που έχει να μας προσφέρει.

Κάτι ήξερε και ο Μωάμεθ...

Παντελόνι πυζάμας και αμάνικη φανέλα

Έχω πολλές κασέτες με τραγούδια μαγνητοφωνημένα από το ραδιόφωνο. Πάνε πολλά χρόνια πίσω. Κάθε μια μου θυμίζει και διαφορετικά γεγονότα, ανθρώπους, συναισθήματα, μυρωδιές. Και κάθε μια μου φέρνει μελαγχολία.

"Μην μου κάνεις ερωτήσεις,
ψέμματα να μην σου πω
την αλήθεια αν θες να δεις
κλείσε τα μάτια σου
κλείσε τα μάτια σου
θα σου φανερωθώ"

ακούω τώρα...

Δεν ξέρω γιατί μελαγχολώ. Δεν είναι νοσταλγία ή ρομαντική θύμηση. Είναι μελαγχολία. Ίσως γιατί πάντα νιώθω τύψεις για πράγματα που έκανα ή δεν έκανα και τα τραγούδια μου τα θυμίζουν. Νιώθω ότι θέλω να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να τα κάνω διαφορετικά. Να πω λέξεις, να νιώσω συναισθήματα, να κοιτάξω τα μάτια απέναντί μου και να μην χαμηλώσω τα δικά μου, να δώσω και να πάρω αγκαλιές που δεν τόλμησα.

Η μελαγχολία μερικές φορές καταντάει μοιρολατρεία και εκεί είναι που νομίζω ότι φλερτάρω με την κατάθλιψη. Εκείνες τις στιγμές, νιώθω να σταματάει ο χρόνος, να βγαίνω από μέσα μου...με κοιτάω από απέναντι, εκεί βυθισμένο σε μια πολυθρόνα, αξύριστο και βρώμικο, με το παντελόνι της πυζάμας και το αμάνικο φανελάκι, έξω βροχή, μέσα υγρασία, ιδρώτας κολλημένος πάνω μου, βαριά σηκώνομαι και κοιτώ από το παράθυρο το άχρονο παρόν να συμβαίνει εκτός μου.

Έχω ακούσει άλλους να λένε ότι δεν μετανιώνουν για τίποτα και δεν θα ήθελαν να αλλάξουν τίποτα. Ποτέ δεν το κατάλαβα, αλλά γοητευόμουν από αυτή τη σιγουριά τους. Το προσπάθησα και εγώ. Δεν τα κατάφερα. Πάντα με βρίσκω σε ένα παράθυρο να με κοιτά από απέναντι, έξω βουβαμάρα, μέσα η μουσική του παρελθόντος.

Μισώ το παντελόνι της πυζάμας και τις αμάνικες φανέλες.

***

Το παραλήρημα του πόνου.

Πονόδοντος ΙΙ

Συνεχίζω περί οδόντων, γιατί από τον πόνο δεν μπορώ να σκεφτώ και τίποτα άλλο...

previously in tootache:
πριν μήνες είχα ένα προσωρινό σφράγισμα που ήταν να κρατήσει 5 εβδομάδες και κράτησε 9 μήνες (τόσο προσωρινό). Τα Χριστούγεννα που κατέβηκα στην πρώτη πατρίδα, πήγα για γενική επισκευή, αλλά το συγκεκριμένο δόντι ήθελε απονεύρωση και δεν το πρόλαβα, οπότε το άφησα για την επόμενη κάθοδο. Πριν από δύο εβδομάδες έφυγε το προσωρινό σφράγισμα (ε, καιρός ήτανε) και αντί ο έξυπνος να πάω κατευθείαν για ρεκτιφιέ, το άφησα...το άφησα....ώσπου μια μέρα πού'βρεχε, πού'βρεχε μονότονα, δηλαδή πριν τρεις μέρες, ξύπνησα με ένα μπαλάκι του πινγκ-πονγκ στο αριστερό μάγουλο...

today's episode:
Οπότε σήμερα που αποφάσισα ότι δεν αντέχω άλλο τον πόνο, πήγα να με δει ο πολωνός υδραυλικός...συγνώμη οδοντίατρος. Περίμενα κανένα μισάωρο βλέποντας video για cosmetic surgury, πολύ χρήσιμο θα έλεγα, γιατί έμαθα και ορολογία στα αγγλικά που με απασχολούσε, γιατί πώς θα συνεννοούμουν με τον Πολωνό;

Με το που άνοιξα το στόμα και έγειρε ο Πολωνός μπροστά του, βγάζει ένα επιφώνημα του τύπου, "την έβαψες μεγάλε" και λέει "hmmm...ok, ok...well not ok at all" και μου χαζογελάει...Κάνουμε και αστειάκια; σκέφτηκα αλλά δεν του είπα τίποτα γιατί βασικά δεν μπορούσα, αφού είχε χώσει κάτι βαμβάκια μεταξύ γλώσσας και ούλων, κόντεψε να με πνίξει...Μου έβγαλε x-ray, μου χτύπησε και δύο βαρβάτες ενέσεις και με έστειλε ξανά στην αίθουσα αναμονής, όπου το video έπαιζε 'the smile channel' (σοβαρά!) και έδειχνε κάτι άλλα χρήσιμα περί crown ή case (δηλαδή θήκη) και bridges (δηλαδή γέφυρες)...

Ξαπλώνω ξανά και μου λέει (σε ελεύθερη μετάφραση): "Φιλαράκο, η κατάσταση είναι σοβαρή. Σου δίνω 50-50 πιθανότητες να γλυτώσουμε το δόντι. Θα του χώσουμε μερικά αντιβιοτικά από πάνω, μετά θα το κλείσουμε αεροστεγώς προσωρινά, θα πάρεις και κάτι άλλα αντιβιοτικά χάπια και αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι, μπορεί και να γίνεις καλά...". Βασικά, καθώς το δόντι είχε γίνει cabriole, έμπαινε στο σώμα μου μέσω της τρύπας του δοντιού ό,τι βακτήρια κυκλοφορούσαν αδέσποτα με αποτέλεσμα να μου κάνουν το οστό του δοντιού καλοκαιρινό. Μου το ξέσκισαν τελείως τα άτιμα κωλο-βακτήρια, δεν άφησαν τίποτα όρθιο, μιλάμε για άλωση της Πόλης και βάλε...

Οπότε τώρα, θα πέσουν καταπάνω τους τα αντιβιοτικά και σε 3 εβδομάδες θα ξαναπάω να βγάλουμε άλλο x-ray να δούμε το αποτέλεσμα της γενοκτονίας: ή θα τα έχουμε φάει λάχανο και θα γλυτώσουμε και το δόντι, οπότε μετά θα μου το σφραγίσει με χρυσή ταφόπλακα, ή θα τα φάμε μεν, αλλά θα έχουμε collateral damage το οστούν του δοντιού, που σημαίνει ότι θα μου το βγάλει τελείως το δοντάκι μου και θα μείνω φαφούτης στην κάτω αριστερή γνάθο για όλη μου τη ζωή και μετά δεν θα με θέλει καμιά να με παντρευτεί...

Άσχετο: έπαιζε μήπως η Πολωνία σήμερα στο world cup? Γιατί καθώς δούλευε τον τροχό ο Πολωνός, όλο και σήκωνε το κεφάλι και καρφωνόταν αλλού...να δεις που είχε τηλεόραση ανοιχτή και έβλεπε ποδόσφαιρο στο mute.

***

Φτου...ακόμα μια παρά τρία η ώρα...Αν δεν καταλάβατε προσπαθώ να μείνω ξύπνιος για να πάρω τα χάπια μου στις δύο και είκοσι έξι το πρωί...κάθε 8 ώρες.

Αυτά τα ibuprofen είναι τελείως άχρηστα. Είτε τα παίρνω, είτε όχι, το ίδιο και το αυτό, πόνος με κέντρο το δόντι, διάμετρο από λαιμό, μέχρι αυτί και εφαπτόμενη ακτίνα στα μηνίγγια...πού είναι το χασαπομάχαιρο...

Πονόδοντος

Ξύπνησα με το αριστερό μου μάγουλο τυμπανιασμένο και έναν πονόδοντο απίστευτο. Έχω πλακώσει τα ibuprofen, σαν καραμέλες τα παίρνω, αλλά τίποτα. Το μεσημέρι θα πάω σε κομπογιαννίτη γιατρό να μου κάνει το ούλο σφαχτάρι. Από τον πόνο χτες, στο τσακ ήμουνα να αρπάξω χασαπομάχαιρο και να το μπήξω βαθιά στο ούλο να βγάλω όλη τη σαβούρα που έχει μαζέψει...αλλά βαριόμουνα μετά να καθαρίζω τα αίματα, οπότε το άφησα...

Σήμερα παίζει η τέταρτη πατρίδα μου στο World Cup, η Ιταλία (ως γνωστόν η πρώτη είναι ..., η δεύτερη ... (σιγά μην σας τις πω), και η τρίτη οι χαμένες πατρίδες διαχρονικά). Εδώ που μένω τώρα δεν το θεωρώ πατρίδα, γιατί το τρώω ακόμη στη μάπα...

Αυτά προς το παρόν...πάω να κουτουλήσω δήθεν τάχα μου τυχαία στον τοίχο με το αριστερό μάγουλο προτεταμένο να ξεθυμάνω το πρησμένο ούλο...

Η πόζα του Ποσειδώνα

Πριν λίγα χρόνια επισκέφτηκα με φίλους το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Αφού μας έφαγε το περπάτημα, μπουχτίσαμε στο λευκό, νοσοκομειακό περιβάλλον και δεν καταλάβαμε λέξη από τις προπολεμικές πινακιδούλες που συνόδευαν τα, κατά τα άλλα, καταπληκτικά εκθέματα, φτάσαμε και στην αίθουσα με τον εικονιζόμενο Ποσειδώνα/Δία (η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά για την ακριβή ταυτότητα. Αναζητείται απόγονος των θεών για εξέταση με DNA).

Είπαμε, τέλεια, ευκαιρία για φωτογραφία! Αφού βγάλαμε μια ομαδική (φυσικά χωρίς flash, γιατί ως γνωστόν όταν πέσει flash στον μπρούντζο αρχίζει και λιώνει), σκέφτηκα να βγάλω και μια μόνος μου δίπλα στο Θεό, να έχω και και εγώ μια φωτογραφία με έναν celebrity, που δεν έχω καμιά...Οπότε στήθηκα καμαρωτός, καμαρωτός και πήρα και πόζα, παρόμοια του θεού, σαν να ετοιμάζομαι να ρίξω την τρίαινα στον απέναντι τοίχο...Τι το'θελα!!! Πριν προλάβω καν να πάρω την ακριβή στάση, να τη η φύλακας, μια νεαρή κοπέλα.

- "Απαγορεύεται να ποζάρετε", μου λέει.
- "Συγνώμη;" απαντώ. "Απαγορεύεται η φωτογράφηση;" ρωτάω, γιατί δεν πολυκατάλαβα τι άκουσα
- "Όχι, η φωτογράφηση επιτρέπεται χωρίς flash, αλλά απαγορεύεται να ποζάρετε"

Καλά είχα ακούσει!!! Τι κεραμίδα ήτανε τούτη Θεέ μου Ποσειδώνα ή Δία, και σεις δώδεκα θεοί του Ολύμπου! Προσπαθώντας να κρατήσω τα γέλια μου που θέλανε δαιμονισμένα να βγούνε από το στόμα μου, ρωτάω ξανά:

- "Και γιατί απαγορεύεται να ποζάρω;"
- "Είναι ασέβεια και απαγορεύεται", μου λέει και φεύγει, αφήνοντάς με το στόμα ανοιχτό μέχρι το πάτωμα, τα μάτια γουρλωμένα και τα γέλια να έχουν τόσο σοκαριστεί από αυτό που άκουσαν που να έχουν μουλαρώσει και να μην θέλουν πλέον να βγούνε.

Νομίζω ότι δεν έχω νιώσει περισσότερη έκπληξη ούτε και όταν πήραμε το τιμημένο στο Euro. Ήτανε, λέει, ασέβεια να πάρω τη στάση του θεού και να βγω φωτογραφία έτσι. ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΜΕ ΤΕΛΕΙΩΩΩΩΩΩΩΣΣΣΣΣΣΣ;;;;;;;;;;;;;;;; Κάτι τέτοια ακούω και είμαι μονίμως μέσα στα νεύρα!!! Είναι δυνατόν να έρχεται η φύλακας και να πετάει τέτοιον κεραυνό/τρίαινα; Καλά, εγώ πήρα την πόζα, αλλά εκείνη πέταξε την κοτρώνα.

Και φυσικά για να το είπε σε μένα, σημαίνει ότι το αφεντικό της της είπε να το λέει, που σημαίνει ότι αυτή είναι η γραμμή του μουσείου: "οι επισκέπτες απαγορεύεται να παίρνουν την πόζα των αγαλμάτων, γιατί μιαίνεται ο χώρος και είναι ασέβεια προς τα Θεία..." Ε, όταν ασχολούμαστε με τέτοιες μαλ*κίες, πού να βρούμε χρόνο και μυαλό να ασχοληθούμε και με τα σοβαρά των μουσείων; Ε, ρε κεραυνούς, αστραπές και τρίαινες που χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε από το βαθύ ύπνο που κοιμόμαστε...

Άσχετο: βρε, μπας και έχουμε δωδεκάθεο και δεν το έχω πάρει χαμπάρι τόσο καιρό;

Τατουάζ αυτοκινήτων

Το βλέπετε και σεις, πατά τη διπλή διαχωριστική γραμμή...τς, τς, τς, να πώς γίνονται τα ατυχήματα...

"Δεν ξέρουμε τι θέλουμε από τα μουσεία"

Διάβασα σήμερα στο in.gr τις εξής διαπιστώσεις του νυν υπουργού πολιτισμού:

"Δεν ξέρουμε πόσα μουσεία έχουμε στην Ελλάδα. Δεν ξέρουμε άρα πώς να
χρηματοδοτήσουμε, δεν ξέρουμε τι θέλουμε από τα μουσεία. Έχουμε απίστευτο
αριθμό συλλογών που όλες ζητάνε λεφτά. Πρώτα πρέπει να μπει στο υπουργείο
μία τάξη. Να ξέρουμε ποιοι φορείς υπάρχουν, γιατί υπάρχουν αυτοί οι φορείς. Τι
θέλουμε στην Ελλάδα και τι στο εξωτερικό".

Ήθελα νά'ξερα τόσοι υπουργοί πέρασαν από αυτό το κακόμοιρο το υπουργείο, όλοι άτακτοι ήτανε; Προφανώς, αλλά όχι μόνο.

Ο Βουλγαράκης είπε τη μόνη σωστή κουβέντα που έχω ακούσει εδώ και χρόνια από υπουργό πολιτισμού: "δεν ξέρουμε τι θέλουμε από τα μουσεία".

Επιτέλους ειπώθη!!! Αλληλούια!!! Γιατί τόσα χρόνια που οι μουσειολόγοι λένε πως πρέπει να δημιουργηθεί μουσειακή πολιτική, οι υπόλοιποι (αρχαιολόγοι, κ.ο.κ.) κοιτάνε το δάχτυλο. Αλλά κ. Βουλγαράκη, μουσειακή πολιτική με τους συνήθεις δεινοσαύρους "ειδικούς" περί μουσείων, που ακούνε "μουσειολογία" και ρωτάνε "τι όργανο παίζεις" πώς να γίνει;

Πώς να γίνει μουσειακή πολιτική...

όταν μουσείο θεωρείται το κτίριο, τα πέντε αντικείμενά του και ο φύλακας που το ανοίγει το πρωί και το κλείνει το μεσημέρι; ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!! Πόσο δυνατά πρέπει να το γράψει και να το φωνάξει κανείς για να ακουστεί;;;; Κτίριο, αντικείμενα και φύλακες δεν κάνουν μουσείο, αλλά αποθήκη.

όταν οι περισσότεροι διευθυντές των κρατικών μουσείων δεν έχουν ΙΔΕΑ από μουσειολογία, διοίκηση μουσείων, και οργάνωση μουσειακών λειτουργιών;

όταν η εξυπηρέτηση στα μουσεία είναι του τύπου, 'άντε τελειώνετε, κλείνει το μουσείο'

όταν το interpretation των συλλογών αρχίζει και τελειώνει με 'μελαμβαφής σκύφος 4ου αι. π.Χ.'

όταν οι επισκέπτες θεωρούνται ξένα σώματα

όταν ο λόγος που ο κόσμος δεν πηγαίνει σε μουσεία θεωρείται ότι είναι επειδή "δεν ενδιαφέρονται, ή δεν είναι αρκετά καλλιεργημένοι"

όταν τα μουσεία θεωρούν ότι επειδή έχουν την εξώπορτα ανοιχτή, είναι "ανοιχτά στο κοινό".

όταν θεωρούμε ότι προσβασιμότητα σημαίνει να βάζουμε μια ράμπα για αναπηρικό καροτσάκι

όταν δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το ΠΟΙΟΙ (όχι πόσοι) επισκέπτονται τα μουσεία.

όταν οι "ποιοτικές έρευνες κοινού" θεωρούνται επιστημονική φαντασία

όταν αυτός ο έρμος ο Οδυσσέας, το website του υπουργείου πολιτισμού, έχει να αλλάξει από τότε που δημιουργήθηκε επί υπουργίας Μικρούτσικου, δηλαδή προϊστορικά χρόνια για το διαδίκτυο!!!

όταν νέες τεχνολογίες στο μουσείο θεωρείται ο καινούριος υπολογιστής στο πίσω γραφείο που έχει και solitaire

όταν το μουσείο δεν συνδέεται με την εκπαίδευση (και μη μου πείτε τώρα για επισκέψεις σχολείων...)

όταν όποτε κλαίει ένα παιδί στην αίθουσα ο φύλακας λέει στους γονείς να το σωπάσουν...(γιατί; μήπως θα ξυπνήσουν οι νεκροί;) ή τους τη λέει που το έφεραν μαζί τους

όταν το μουσείο ακόμα θεωρείται ναός! ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΕΕΕ, ΞΥΠΝΑΤΕ!!!!

όταν θες να βγάλεις καμιά φωτογραφία στο μουσείο και σου λένε "απαγορεύεται, γιατί τα αρχαία είναι αδημοσίευτα"!!!, δηλαδή φέξε μου και γλύστρησα...

όταν πωλητήριο, καφετέρια ή εστιατόριο μουσείου ακόμα είναι ασεβείς έννοιες

όταν οι συλλογές ακόμα καταγράφονται με μολύβι σε καρτελίτσες

όταν τα websites των μουσείων...ποια websites μουσείων;;;;;;;;;;

όταν...
σήμερα εξαγγέλεται 'μουσειακή πολιτική', η οποία αύριο θα εξαντληθεί σε διαφορετικό μοίρασμα ευρώ και τίποτα επιτροπές για μερικούς μήνες...

Αν η μουσειακή πολιτική γινότανε έτσι με τα ψέμματα, δεν θα είχαμε μουσεία, αλλά διαστημόπλοια...

Α, τα είπα και ξελάφρωσα!!!

Βοοειδής εκπαίδευση

Τι να βγάζουν άραγε τα πανεπιστήμιά μας χωρίς 'καμιά αξιολόγηση'...;

Εδώ το έχω, δεν μου έρχεται, από 'β' πρέπει να αρχίζει...

Athens Cow Parade

Επιτέλους και κάτι όμορφο.

Αγελαδίτσες, πολύχρωμες και ναζιάρες κατέβηκαν για βοσκή στην Αθήνα. Αν τις δείτε, μην τις δώσετε σημασία. Είναι ξιπασμένες και attention seekers, αλλά στην πραγματικότητα θέλουν να περνούνε απαρατήρητες. Και αν πιάσουν ολόκληρο το παγκάκι στο Σύνταγμα κάνοντας πως διαβάζουν, μην τις ξεσυνεριστείτε. Αφήστε τις στην ησυχία τους και πάτε σε άλλο παγκάκι.

Επισκέπτριες είναι. Δεν θα κάτσουν πολύ, μέχρι τον Αύγουστο. Ο λόγος είναι ότι καθώς έχει λήξει για το καλοκαίρι η περίοδος των σφαγών, έρχονται να λιαστούν στις πόλεις, τώρα που φεύγουν οι κάτοικοί τους για διακοπές. Η αλήθεια είναι ότι τα έλλογα ζώα, δηλαδή εμείς οι άνθρωποι, ποτέ δεν τα βρήκαμε με τα άλογα ζώα, π.χ. τις αγελάδες, οπότε και τις ξαποστείλαμε στην ύπαιθρο, σε πίνακες ζωγραφικής και σε μουσεία και αποφασίσαμε να ζούμε μεταξύ μας. Και αυτές με τη σειρά τους κατεβαίνουν στις πόλεις στη χάση και στη φέξη, μην τις πάρει κανένα κακό μάτι και τις κυνηγήσουν.

Ονειρεύομαι τη μέρα που άνθρωποι και αγελάδες θα ζούνε αρμονικά στις πόλεις...

***
Μαρία, ευχαριστώ για τις φωτογραφίες

Έχε γεια Άλεξ

"Κι αν δεν μπορείς,
ενός μικρού παιδιού τα δάκρυα ν'απαλείψεις,
που σύντυχες να περπατεί στης απονιάς το δρόμο,
τούτο τουλάχιστον μπορείς,
μην τα καταφρονήσεις,
γιατί ποτάμι θα γενούν,
να πνίξουνε τον κόσμο"

Έχε γεια μικρέ Άλεξ. Το χαμόγελό σου μαχαίρι στην καρδιά και στη συνείδησή μας.

"Αυτά τα χέρια, τα χέρια τα δικά σου"

Πιθανή στιχομυθία:

Queen: Yes, this type of pillar will go perfectly with the party's theme, don't you think my dear? (the 'dear' is on the back, thinking, 'let's see what junk she will bring home this time'...)
Director: Your majesty, you know this is the exhibition area, the museum shop is on the other side...
Queen: Oh, don't be silly Anastasia, why to get a replica when I can have an original?
Director: Well your majesty, the exhibits are not for sale.
Queen: Who said anything about buying? I'll ask my friend and relative King Konstantine to have it delivered in my countryhouse by tomorrow.
Director: Your majesty, you know of course that Greece does not have a king anymore.
Queen: Oh! That explains, why such lovely pieces are still in museums, and not in royal houses.
Director: !!!???!!!

Το δικό μας σχόλιο: 'Ίσα μωρή καρακαλτάκα, κοντά τα κουλά σου από το παλαιοχριστιανικό μάρμαρο, θα μας το γεμίσεις δαχτυλιές και ποιος τρέχει μετά στο Βρετανικό Μουσείο να μας δώσουν χλωρίνη να το ασπρίσουμε ξανά"

Εντοιχισμένοι Αμφορείς

Ομολογώ ότι μέχρι τώρα πίστευα ότι μόνο εμείς έχουμε τέτοιες artistic εμπνεύσεις έκθεσης οξυπύθμενων αμφορέων, αλλά διαπιστώνω ότι οι Ισπανοί συνάδελφοι μας έχουν ξεπεράσει.

Υποθέτω ότι αυτή η εξόχως μουσειογραφική τεχνική πρέπει έχει τον τίτλο 'cheerleaders in pyramid', γιατί μου θυμίζει έντονα κάτι συμπλέγματα κορασίδων με μπον-μπον και κορδέλες στα μαλλιά σε αγώνες αμερικανικού football να κάνουν ακροβατικά.

Από την άλλη αυτοί οι δακτύλιοι στο λαιμό των αμφορέων κάτι μου κάνει σε βίαιο στραγγαλισμό ή θηλιά αγχόνης...αν και καθώς είμαι στο σπίτι του κρεμασμένου, δεν θα πρέπει να μιλάω για σχοινί.

Βέβαια, για να μην αδικούμε το/τη συνάδελφο, διαπιστώνω ότι υπάρχουν και οι σχετικές λεζάντες τοιχοκολλημένες στα αριστερά. Μήπως θα έπρεπε να βάλουν τίποτα σπάγγους να ενώνουν τις λεζαντούλες με τα βάζα, ώστε να μην μπερδεύονται οι επισκέπτες which is which? Αν και θεωρώ ότι μπροστά σε αυτή την εμπνευσμένη σύνθεση αμφορέων, οι επισκέπτες θα στέκονται εκστατικοί μη δυνάμενοι να αντισταθούν στη θάλασσα των συναισθημάτων που τους κατακλύζει.

Πάντως, πιστεύω ότι με την προσθήκη σχετικής πρασινάδας και άνθεων θα αποτελούσε μια έξοχη ιδέα για exterior design κήπων.

Τι άλλο θα δούμε σ'αυτή τη ζωή!!!

***

ΥΓ. Από ένα μουσείο της Ισπανίας. Ούτε θέλω να ξέρω ποιο.

Banned from museums

20 χρόνια μετά, ο μικρός της φωτογραφίας απαντά ερωτηματολόγιο σε επίσκεψή του στο ίδιο μουσείο:

ΕΡ. Ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση από το μουσείο;
ΑΠ. Ένα μαύρο, στεγνό στήθος στο στόμα μου

ΕΡ. Τι είναι για σας το μουσείο;
ΑΠ. Γυμνόστηθα γλυπτά που αφήνουν ανικανοποίητα πεινασμένα μωρά

ΕΡ. Ποιο είναι το αγαπημένο σας έκθεμα;
ΑΠ. Οτιδήποτε με ακάλυπτη θηλή

Αυτά είναι τα αποτελέσματα αγαπητοί μου όταν το μουσείο επιτρέπει την είσοδο σε μωρά και άλλους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν την ιερότητα του χώρου: βεβυλώνεται ο χώρος και αλλοτριώνεται το μήνυμα του μουσείου.

Οπότε, προτείνω να απαγορευτεί η είσοδος σε μωρά, παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες και βησιγότθους (εννοώ και επισήμως, γιατί έτσι και αλλιώς οι αναφερόμενοι δεν πατάνε το πόδι τους) ώστε να μείνουν τα μουσεία αμόλυντα από απρεπείς και ανάρμοστες συμπεριφορές, προς τέρψην αυτών που έχουν ώριμη, γνήσια και αρτιμελή μουσειακή παιδεία...

"όχι μωρά, όχι παιδιά σε μουσεία και πινακοθήκες. Για να μπορούμε να χαρούμε τις καθαρές αίθουσες και αυτό το καλοκαίρι"