museologist: Μουσείο για διαβάτες

Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006

Μουσείο για διαβάτες

Παρίσι, Μάϊος 2005.

Έκθεση φωτογραφιών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα κάγκελα πάρκου.

Το μουσείο δεν είναι χώρος, είναι ιδέα, είναι μήνυμα. Και ως ιδέα κυκλοφορεί στους δρόμους, στα σπίτια, στα γραφεία, στους υπολογιστές, στα κινητά τηλέφωνα και φυσικά σε ομώνυμα κτίρια. Το έχει πει χρόνια τώρα ο Malraux (museum without walls) και ο Benjamin (the work of art in the age of mechanical reproduction).

Όταν το μουσείο θέλει να πει κάτι, δεν περιμένει αλαζονικά να έρθουν οι επισκέπτες σ'αυτό. Βγαίνει στους δρόμους, στο χώρο και και στο χρόνο των ανθρώπων και εκτίθεται εκεί. Δημιουργεί "μουσειακές στιγμές" στην καθημερινότητά μας, γίνεται μέρος της. Και μέσω αυτής της επαφής, μας προσκαλεί να έρθουμε και "εντός των τειχών", να γευτούμε και τα υπόλοιπα που έχει να μας προσφέρει.

Κάτι ήξερε και ο Μωάμεθ...

3 Comments:

At Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006 9:53:00 μ.μ., NinaC said...: ΄Ασχετο, αλλά ίσως οι ωραιότερες φωτογραφίες του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου να έχουν τραβηχτεί στο Παρίσι.

Ποιός δεν έχει δει εκέινη την καταπληκτική με τον Γάλλο να κλαίει με λυγμούς, τη μέρα που οι Γερμανοί μπήκαν στην πόλη του?

Όσο για την τέχνη εκτός των τοίχων ενός μουσείου, έχω κάποιες ενστάσεις, πρακτικές κυρίως. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει με φωτογραφίες έργων, π.χ., ή με μια υπάιθρια έκθεση γλυπτών, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πως θα λειτουργούσε με πρωτότυπα έργα ζωγραφικής π.χ.

Μπορώ να έχω τη βοήθεια του κοινού?
At Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006 10:36:00 μ.μ., museologist said...: Ωχ, θα με βάλεις να κάνω "έρευνα κοινού"...

Προς το παρόν, λόγω έλλειψης κοινού, μόνο το τηλέφωνο μπορείς να έχεις...

Υποθέτω ότι αναφέρεσαι στο θέμα της ασφάλειας και της διατήρησης (συντήρησης) των έργων. Αυτό είναι όντως σοβαρό ζήτημα και μάλιστα ούτε και τα υπαίθρια γλυπτά ή γλυπτά σε υπαίθριο χώρο "γλυτώνουν" από τα side effects της καθημερινότητας (αυτό υποννούσα και στο post μου για το athens cow parade: "Ονειρεύομαι τη μέρα που άνθρωποι και αγελάδες θα ζούνε αρμονικά στις πόλεις...").

Αλλά "εκτός μουσείου" δεν σημαίνει κατ'ανάγκην υπαίθριος ή αφύλαχτος χώρος. Μετρό (π.χ. Αθήνα), αεροδρόμια, εμπορικά κέντρα, σχολεία, έχουν γίνει χώροι υποδοχής και έκθεσης μουσειακών αντικειμένων με αρκετή επιτυχία.

Από την άλλη, όντως τα έργα ζωγραφικής (ή και άλλα ευπαθή αντικείμενα) έχουν αυξημένες ανάγκες προστασίας και είναι πιο ασφαλή στους χώρους του μουσείου.

Αλλά αναφερόμουνα περισσότερο στην "έξοδο" της γνώσης, ή του μηνύματος του μουσείου, όχι κατ'ανάγκη των συλλογών του.

Πάντως, για να το πάω στο extreme του, και τα σαλόνια μας φιλοξενούνε συχνά πρωτότυπα έργα ζωγραφικής...και τα σπίτια μας είναι μικρά μουσεία, απλά δεν τα εκλαμβάνουμε έτσι.

Αλλά πάρε και το 50-50 να είσαι σίγουρη...
At Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006 10:48:00 μ.μ., museologist said...: Ναι, συμφωνώ για τις παριζιάνικες φωτογραφίες. Μου πήρε ώρες να κάνω το γύρο του πάρκου, οι φωτογραφίες ήταν καθηλωτικές. (και είχα μείνει και από μπαταρία στη μηχανή...φτου!)