Έχω πολλές κασέτες με τραγούδια μαγνητοφωνημένα από το ραδιόφωνο. Πάνε πολλά χρόνια πίσω. Κάθε μια μου θυμίζει και διαφορετικά γεγονότα, ανθρώπους, συναισθήματα, μυρωδιές. Και κάθε μια μου φέρνει μελαγχολία.
"Μην μου κάνεις ερωτήσεις,
ψέμματα να μην σου πω
την αλήθεια αν θες να δεις
κλείσε τα μάτια σου
κλείσε τα μάτια σου
θα σου φανερωθώ"
ακούω τώρα...
Δεν ξέρω γιατί μελαγχολώ. Δεν είναι νοσταλγία ή ρομαντική θύμηση. Είναι μελαγχολία. Ίσως γιατί πάντα νιώθω τύψεις για πράγματα που έκανα ή δεν έκανα και τα τραγούδια μου τα θυμίζουν. Νιώθω ότι θέλω να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να τα κάνω διαφορετικά. Να πω λέξεις, να νιώσω συναισθήματα, να κοιτάξω τα μάτια απέναντί μου και να μην χαμηλώσω τα δικά μου, να δώσω και να πάρω αγκαλιές που δεν τόλμησα.
Η μελαγχολία μερικές φορές καταντάει μοιρολατρεία και εκεί είναι που νομίζω ότι φλερτάρω με την κατάθλιψη. Εκείνες τις στιγμές, νιώθω να σταματάει ο χρόνος, να βγαίνω από μέσα μου...με κοιτάω από απέναντι, εκεί βυθισμένο σε μια πολυθρόνα, αξύριστο και βρώμικο, με το παντελόνι της πυζάμας και το αμάνικο φανελάκι, έξω βροχή, μέσα υγρασία, ιδρώτας κολλημένος πάνω μου, βαριά σηκώνομαι και κοιτώ από το παράθυρο το άχρονο παρόν να συμβαίνει εκτός μου.
Έχω ακούσει άλλους να λένε ότι δεν μετανιώνουν για τίποτα και δεν θα ήθελαν να αλλάξουν τίποτα. Ποτέ δεν το κατάλαβα, αλλά γοητευόμουν από αυτή τη σιγουριά τους. Το προσπάθησα και εγώ. Δεν τα κατάφερα. Πάντα με βρίσκω σε ένα παράθυρο να με κοιτά από απέναντι, έξω βουβαμάρα, μέσα η μουσική του παρελθόντος.
Μισώ το παντελόνι της πυζάμας και τις αμάνικες φανέλες.
***
Το παραλήρημα του πόνου.