Πόσο θα ήθελα να πάω με την παρέα μου σε ένα πυτζάμα πάρτυ σε ένα μουσείο!!! Πότε θα ξεφύγουμε από τη λογική της "επίσκεψης", για να χαρούμε επιτέλους τα μουσεία μας; Δεν θέλω να "επισκέπτομαι" μουσεία, θέλω να είναι το στέκι μου για να πιω καφέ με τους κολλητούς, να έχω dinner με την καλή μου, να ψωνίζω τα δώρα μου...
...να πηγαίνω στις 3 το πρωί όταν έχω αϋπνίες να μου κάνουν παρέα τα αγάλματα, να τα ξέρω με τα μικρά τους ονόματα και όχι με τα επίθετά τους, να μου λένε τις ιστορίες τους και εγώ τις δικές μου, να τους λέω "πώς έχετε ασπρίσει έτσι βρε κορίτσια" και να μου απαντούνε "αχ, και να έβλεπες πόσο ωραία ήμασταν βαμμένες παλιά, στην τρίχα" και όταν βαρεθώ το κουτσομπολιό της μιας για την άλλη "κοίτα μωρέ την Κόρη απέναντι τι ντεμοντέ είναι ντυμένη, πω, πω αίσχος, μωρή χαζοχαρούμενο με το μισό (αρχαϊκό) χαμόγελο αυτές τις τρίχινες νυχτικιές τις φορούσαν τον προηγούμενο αιώνα!!!", να πηγαίνω στην αίθουσα με τα εικονογραφημένα βαζάκια, να τα ακουμπώ στην άκρη τους και να πετάγονται σαν τζίνι ο κεραμέας τους και ο ζωγράφος τους και να μου ξεδιπλώνουν το μύθο τους "που λες παλληκάρι, μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας τύπος που τον λέγαν Αχιλλέα, νά τος εδώ κάτω από το χερούλι της κούπας..."
...και όταν πια ξημερώσει και κουραστώ να πάω για αχνιστό, μυρωδάτο καφέ στο καφενείο του μουσείου, και να μου λέει ο καφετζής, "πάλι με τις κορούδες ξημερώθηκες; παρέα μωρέ θέλουν και αυτές, αλλά σου παίρνουν τα αυτιά με τις ιστορίες τους και τις κατινιές τους..."