Πώς είμαι

MUSEOLOGIST
M	Mystical
U	Unusual
S	Sexy
E	Enjoyable
O	Outrageous
L	Legendary
O	Odd
G	Good
I	Inventive
S	Shy
T	Terrific
Get Your Own Name Acronym

Το είδα στη Fibi και είπα να το δοκιμάσω...

Ιστορίες μουσείου 1α

Χθες νωρίς το πρωί πέρασα από το μουσείο. Στην είσοδο με υποδέχτηκε ο νεοεγκατασταθείς ανιχνευτής μετάλλων (είχα ακούσει για αυτόν) και μια αστυνομικός με πλατύ χαμόγελο (για αυτήν πάλι δεν είχα ακούσει).
- "Καλημέρα σας".
- "Καλημέρα" απαντώ, ξαφνιασμένα, όχι τόσο λόγω του ανιχνευτή όσο λόγω της παρουσίας της. Τι δουλειά είχε μια αστυνομικός στο μουσείο; Είχε γίνει κάτι που δεν το ήξερα;

- "Μπορείτε παρακαλώ να περάσετε την τσάντα σας από το μηχάνημα;" Δαγκώθηκα. Μάτωσε το κάτω χείλος από το δάγκωμα, τόσο πολύ.

- "Ματώσατε", μου κάνει παιχνιδιάρικα.
- "Ε, ναι, το πρωί σκάνε τα χείλη μου" της απαντώ αμήχανα ρουφώντας το αίμα του "σκασμένου" μου χείλους.
- "Σκάνε ε; Να βάζετε αλοιφή" μου κάνει και ο τόνος της φωνής της δείχνει ότι η δικαιολογία μου ήταν πολύ πρόχειρη. Καστανόξανθη, γύρω στα 1,75, με μεγάλα μελιά μάτια και γλυκό πρόσωπο. Η στολή την έκανε ακόμα πιο όμορφη.

- "Την τσάντα;", με επαναφέρει από τις σκέψεις μου και θυμάμαι το λόγο που δαγκώθηκα. Δεν περίμενα ότι θα είχαν ήδη εγκαταστήσει τον ανιχνευτή. Όχι ότι κουβαλούσα τίποτα επικίνδυνο για τους άλλους, αλλά είχα αντικείμενα επικίνδυνα προσωπικά. Τι θα σκεφτόταν όταν θα τα έβλεπε στο μόνιτορ; Ότι βγάζω τα μάτια μου στο μουσείο, δεμένος με χειροπέδες πίσω από τους μελανόμορφους αμφορείς; Έπρεπε όμως να μπω, δεν μπορούσα να φύγω άπραγος. Έπρεπε να μπω στο μουσείο πάση θυσία. Τοποθέτησα την τσάντα στην κινούμενη ταινία του ανιχνευή, που την μάζεψε αργά μέσα του. Η αστυνομικός πίσω από το μόνιτορ παρακολουθούσε. Μερικά δευτερόλεπτα μετά, η ταινία σταματά, η τσάντα είναι ακόμα μέσα στο μηχάνημα. Τα μάτια της καρφωμένα στο μόνιτορ, τα δικά μου καρφωμένα πάνω της. Μερικές στιγμές μετά, η ταινία ξαναρχίζει και η αστυνομικός κοιτώντας με μου λέει:

- "Μπορείτε να περάσετε". Καθώς περνώ, πιο ξαφνιασμένος από ό,τι μπήκα, νιώθω το βλέμμα της να μ'ακολουθεί. Δεν περίμενα ότι θα την έβγαζα τόσο καθαρή. Ή μήπως δεν την είχα βγάλει...;

to be continued...

Ο ψυχοπαθής μουσειολόγος με το πριόνι

...αγαπητό κοινό.

Το μουσείο θα σε βρει και θα σε κάνει δικό του. Δεν έχεις ελπίδα να γλυτώσεις. Θα γίνεις το κοινό του, το δικό του κοινό. Όπου και να κρύβεσαι, στο σπίτι, στη δουλειά ή στο δρόμο, το άγρυπνο μάτι του μουσείου θα σε ανακαλύψει και αλυσοδεμένο θα σε οδηγήσει στις εκθέσεις του. Είτε το θέλεις, είτε όχι. Και δεν χρειάζεται καν να έρθεις στο μουσείο. Θα έρθει αυτό σε σένα. Θα σε βρει καθώς θα οδηγείς στον αυτοκινητόδρομο, καθώς θα βαδίζεις αμέριμνος στο δρόμο, καθώς θα ψωνίζεις, καθώς θα πίνεις καφέ. Η ώρα έρχεται, δεν αργεί, που το μουσείο θα κάνει την απόβασή του στην καθημερινότητά σου. Ο μουσειακός αποικισμός είναι κοντά. Φίλοι ή εχθροί του μουσείου, κανείς σας δεν θα γλυτώσει.

Όλοι σας θα γίνεται κοινό. Δεν είναι απειλή, είναι υπόσχεση.

Όστις έχειν ώτα ακούειν, ακουέτω.

Hide and seek

"Το κοινό, πού να βρίσκεται κρυμμένο το κοινό;"

Post-it paper blog

Όταν τα σχόλια είναι το έκθεμα...

Το περιεχόμενο των σχολίων το θεωρώ δευτερεύον. To ίδιο και τις συγκεκριμένες ερωτήσεις. Το πρωτεύον για μένα είναι η κίνηση του μουσείου (το συγκεκριμένο βέβαια δεν αυτοχαρακτηρίζεται ως μουσείο) να εκθέσει τα σχόλια των επισκεπτών, ή καλύτερα να δημιουργήσει εκθέματα που βασίζονται στη συμμετοχή των επισκεπτών και αλλάζει κάθε φορά που ένας επισκέπτης τοποθετεί ένα ακόμη post-it.

***
Urbis, Manchester, UK.

Μερικά βήματα πίσω...

...και όλα μοιάζουν διαφορετικά.

Άσχετο: Άραγε, γι'αυτό λένε ότι τους πίνακες πρέπει να τους κοιτάς από μακριά;

Χρώματα...

...από τον εξώστη του Baltic στο Νewcastle upon Tyne

Mandy, the Shetland Pony

Γεννιέσαι φυλακισμένος σε έναν κήπο με σύρματα, οι άνθρωποι για κάποιο λόγο σε φωνάζουν Mandy, ζεις όλη σου τη ζωή στον ίδιο χώρο, τρως, κοιμάσαι, χέ*εις, και άντε πάλι απ'την αρχή, αναγκάζεσαι να ερωτευτείς την πρώτη και μοναδική φοράδα που έχεις δει στη ζωή σου, ζευγαρώνεις, βαριέσαι, ξαναζευγαρώνεις για να ξεβαρεθείς, έπειτα βαριέσαι να ζευγαρώσεις, βαριέσαι να κάνεις περιπάτους, βαριέσαι να φας, βαριέσαι να σκεφτείς.

Μια μέρα πεθαίνεις μόνος, απογοητευμένος, δεν έχεις ζήσει τίποτα, μια λάμψη η ζωή σου που ποτέ δεν έλαμψε...Οι άνθρωποι κλαίνε το θάνατό σου, σ'αγάπησαν, εσύ πάλι ποτέ. Ο θάνατός σου είναι η λύτρωσή σου, κλείνεις τα μάτια σου, επιτέλους για πάντα, δεν θες πλέον να βλέπεις το βλέμμα σου, ελπίζεις σε ένα θάνατο καλύτερο της ζωής σου...μα οι άνθρωποι ασελγούνε στο σώμα σου, παγώνουν τη στάση και το βλέμμα σου, δεν σε αφήνουν να ξεχαστείς, δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις και σε ένα μουσείο σε στήνουν, δίπλα σε άλλα νεκρά πράγματα, με μια πινακίδα, άοσμη, άχρωμη και παγωμένη ταφόπλακα της σύντομης και άχαρης ζωής σου...

..sick? heavy? beautiful?...Τι νόημα έχει πια;

***
Oxford University Museum of Natural History (εκ παραδρομής έγραψα πριν Pitt Rivers Museum)

Το hummer, το δάχτυλο και η μούντζα

Κάνω ένα διάλειμμα από τα ποστς τυριού και αχλαδιού για να τεντώσω και εγώ το δικό μου μεσαίο στο τέρας των δρόμων. Δείτε εδώ σε τι αναφέρομαι...

Το πετύχαμε καθώς κατεβαίναμε από Περτούλι/Ελάτη τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Όποιος έχει πάει στην περιοχή ξέρει πόσο στενός είναι ο δρόμος που ανεβαίνει σ'αυτά τα χωριά. Ιδίως σε μερικά σημεία δεν χωρά παρά μόνο ένα αυτοκίνητο, ιδίως όταν παρκάρουν δεξιά και αριστερά του δρόμου.

Τι δουλειά έχει αυτή η πολεμοχαρής λαμαρίνα στα λιβάδια των Σαρακατσαναίων, όπου βαριεστημένες αγελάδες και μαραμένα άλογα βόσκουν χορταράκι του Θεού; Μ'αρέσει που είναι και πράσινο, κάνει παραλλαγή με τα έλατα και ελάτια. Με το που τόδα, σκοτώθηκα να ανοίξω την κάμερα του κινητού και να τη στήσω απέναντι από τον προτεταμένο μου αριστερό μεσαίο δάκτυλο με φόντο το τέρας...να προλάβω να κάνω και εγώ το καθήκον μου...

Ξέρω, δεν φαίνεται καλά στη φωτογραφία, αλλά ο οδηγός του άσπρου αυτοκινήτου πίσω μας το είδε μια χαρά...και σαν να μου φάνηκε να το ανταπέδωσε με δεξιά μούντζα ολκής...

Ε, να, τέτοιες παρεξηγήσεις συμβαίνουν όταν υπάρχει τεχνολογική και ιντερνετική άγνοια...

Η πομπή των δεινοσαύρων

Αφήνοντας τα ίχνη του Μεγαλόσαυρου στην αυλή και μπαίνοντας στο κτίριο, πριν φτάσουμε στο Pitt Rivers Museum που βρίσκεται στο βάθος της αίθουσας, διασχίζουμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Αν στον κήπο είχαμε μόνο πατήματα, εδώ έχουμε ολόκληρη γειτονιά δεινοσαύρων...η χαρά μικρών και μεγάλων.

Μουσειολογικά, είναι ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση των σκελετωμένων δεινοσαύρων και συγγενών τους σαν σε πορεία...τι να θέλει να πει άραγε ο ποιητής...;;;

...Πώς είπατε; Ποιος είναι ο αγαλμωμένος κύριος που βρίσκεται λίγο παραπέρα; Ελάτε, που ρωτάτε κιόλας...

Αύριο θα μιλήσουμε για τον Mandy...

Ο Άγγλος δεινόσαυρος

Περπατώ, περπατώ εις το δάσος, όταν ο δεινόσαυρος δεν είναι εδώ...

Όχι αν ήταν ξαμολυμένος o carnivorous, να δω αν θα βγαίναμε για τσάρκες...Στο τσακ δεν τον προλάβαμε. Και ύστερα υπάρχουν μερικοί που παραπονιούνται για την εποχή μας, εγκληματικότητα κτλ. Να τους έβλεπα με μερικούς τυραννόσαυρους στη γειτονιά τι θα λέγανε για την εγκληματικότητα.

.

Τώρα βέβαια εγώ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου ότι ο εν λόγω δίποδος ήταν βέρος Οξφορδιανός. Μπορεί να ήταν από το Λονδίνο και να ήρθε στην Οξφόρδη το weekend για να δει την countryside. Ή μπορεί να ήταν και πρώην πρόεδρος δεινοσαύρων Αμερικής και να απεσύρθη στην Οξφόρδη μετά τη λήξη της θητείας του. Δεν νομίζω ότι από ένα αποτύπωμα μπορεί κανείς με βεβαιότητα να εκφραστεί περί της καταγωγής του δείνου. Και επειδή τα βλέπω βαριά τα βήματά του μάλλον ήταν κομμάτι chubby, οπότε μπορεί να ήταν και Έλληνας, καθότι από χοντρούς δεινόσαυρους έχουμε μπόλικους. Τώρα βέβαια πάλι, από τη ζαλισμένη πορεία των βημάτων του μάλλον τά'χε τσούξει για τα καλά, οπότε μπορεί και να ήταν και πιο βόρειος, όπου είναι γνωστές κρασοκανάτες...Αυτοί όμως βρε παιδί μου έχουν καταντήσει όλοι vegetarian, οπότε χλωμό να είναι τόσο βόρειος...Κοίτα να δεις μπέρδεμα...

.

Άσχετο: οι δεινόσαυροι ήξεραν/ξέρουν ότι είναι δεινόσαυροι;...

.

Πιο άσχετο: εγώ γιατί βλέπω δεινόσαυρους συνέχεια γύρω μου;

.

***

Οι φωτογραφίες είναι από το παρκάκι έξω από το Pitt Rivers Museum, στην Οξφόρδη.

Το όνομα του δεινοσαύρου παραμένει άγνωστο. Αν υπάρχουν τυχόν συγγενείς που αναγνωρίζουν κάποιο από τα χαρακτηριστικά του, παρακαλούνται να επικοινωνήσουν με το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, αλλιώς η υπόθεση θα δοθεί στη Νικολούλη.

Η γραμμή που έγινε σχεδόν κύκλος αλλά παρέμεινε γραμμή

Στην καρδιά της Θεσσαλονίκης (πλατεία Ναυαρίνου) βρίσκονται τα ερείπια του ανακτόρου του Ρωμαίου αυτοκράτορα Γαλέριου. Για πολλά χρόνια αυτός ο χώρος ήταν αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ των περιοίκων και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Οι προστριβές σήμερα έχουν λιγοστέψει κυρίως λόγω της συντήρησης και αποκατάστασης του χώρου. Τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει και άνθρωποι και ερείπια φαίνεται να ζούνε ειρηνικά...

...ή με άλλα λόγια, "από μακριά και αγαπημένοι". Ο χώρος είναι επισκέψιμος, αλλά στις διάφορες επισκέψεις μου ελάχιστους επισκέπτες είδα και αυτοί κυρίως τουρίστες, έλληνες ή αλλοδαποί. Οι περίοικοι και γενικότερα οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης τον επισκέπτονται "οπτικά", περνώντας από δίπλα του και ρίχνοντας το βλέμμα τους στα συντηρημένα ερείπια, αλλά σπάνια μπαίνουν μέσα (η είσοδος είναι δωρεάν...και η έξοδος φυσικά).

Φυσικά, μπορεί κανείς να σκεφτεί πολλούς λόγους για αυτό, αλλά θα σταθώ σε μια λεπτομέρεια που κατά τη γνώμη μου αναδεικνύει και την ουσία της υπόθεσης: στην τελευταία φωτογραφία βλέπετε ένα διάγραμμα που προσπαθεί να αποτυπώσει τη φιλοσοφία, τη λογική και τα στάδια της μελέτης του χώρου: "Ανασκαφική έρευνα - Μελέτη - Αποδοση του μνημείου στο κοινό": Είναι μια καθαρά γραμμική πορεία, παρόλο που οι συντάκτες του προσπάθησαν να την καμπυλώσουν στο διάγραμμα...! (ομολογώ πρώτη φορά βλέπω τέτοιο διάγραμμα: μια γραμμική διαδικασία αποδοσμένη ως 3/4 κύκλου!). Το πρόβλημα που έχει αυτό το διάγραμμα και η λογική πίσω του είναι ότι η απόδοση του μνημείου στο κοινό αντιμετωπίζεται ως ο επίλογος της εργασίας. Δεν υπάρχει κανενός είδους σύνδεση της διαδικασίας με το κοινό (τους περίοικους, τους κατοίκους) στα προηγούμενα στάδια, όπως επίσης και δεν υπάρχει ανατροφοδότηση του έργου με το πώς το κοινό αντιλαμβάνεται και αξιολογεί αυτή την προσπάθεια. Δεν είναι λοιπόν παράξενο γιατί το κοινό δεν έχει "αγκαλιάσει" κάτι που είναι τόσο κοντά του, αλλά και τόσο μακριά...

Υποψιάζομαι ότι ο συντάκτης του διαγράμματος ήθελε να τον κλείσει τον κύκλο, αλλά δεν του βγήκε...Αυτός ο σχεδόν κύκλος δεν είναι τελικά κυκλικός, αλλά γραμμικός με αρχή, μέση και τέλος. Μόνο που το τέλος της διαμόρφωσης του χώρου του Ναυαρίνου ίσως βρίσκει τους κατοίκους πιο απομακρυσμένους από ποτέ...

Καλή Χρονιά!

Μετά από τρεις εβδομάδες πάλης, κραιπάλης και ουχί βιοπάλης, επιστρέψαμε και στο blog μας με μερικές φωτογραφίες από τα μέρη που πήγαμε. Όλα είναι από τις περιοχές Πύλη-Ελάτη-Περτούλι...όχι βέβαια η πρώτη, η οποία είναι μια από τις αλκοολούχες χαζομαρίτσες των ημερών... Άντε καλή μας χρονιά με υγεία.

*** Οι φωτογραφίες με το χωριό και τα έλατα είναι του Γιάννη. Δημοσιεύονται με την άδειά του pending...