Γεννιέσαι φυλακισμένος σε έναν κήπο με σύρματα, οι άνθρωποι για κάποιο λόγο σε φωνάζουν Mandy, ζεις όλη σου τη ζωή στον ίδιο χώρο, τρως, κοιμάσαι, χέ*εις, και άντε πάλι απ'την αρχή, αναγκάζεσαι να ερωτευτείς την πρώτη και μοναδική φοράδα που έχεις δει στη ζωή σου, ζευγαρώνεις, βαριέσαι, ξαναζευγαρώνεις για να ξεβαρεθείς, έπειτα βαριέσαι να ζευγαρώσεις, βαριέσαι να κάνεις περιπάτους, βαριέσαι να φας, βαριέσαι να σκεφτείς.
Μια μέρα πεθαίνεις μόνος, απογοητευμένος, δεν έχεις ζήσει τίποτα, μια λάμψη η ζωή σου που ποτέ δεν έλαμψε...Οι άνθρωποι κλαίνε το θάνατό σου, σ'αγάπησαν, εσύ πάλι ποτέ. Ο θάνατός σου είναι η λύτρωσή σου, κλείνεις τα μάτια σου, επιτέλους για πάντα, δεν θες πλέον να βλέπεις το βλέμμα σου, ελπίζεις σε ένα θάνατο καλύτερο της ζωής σου...μα οι άνθρωποι ασελγούνε στο σώμα σου, παγώνουν τη στάση και το βλέμμα σου, δεν σε αφήνουν να ξεχαστείς, δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις και σε ένα μουσείο σε στήνουν, δίπλα σε άλλα νεκρά πράγματα, με μια πινακίδα, άοσμη, άχρωμη και παγωμένη ταφόπλακα της σύντομης και άχαρης ζωής σου...
..sick? heavy? beautiful?...Τι νόημα έχει πια;
***
Oxford University Museum of Natural History (εκ παραδρομής έγραψα πριν Pitt Rivers Museum)