museologist: Ιουνίου 2007

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Η απόλαυση σε πέντε πράξεις


Πράξη Πρώτη: κατάκοποι από τη δουλειά, καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ, ανοίγουμε την τηλεόραση στις ειδήσεις των 7 του Channel 4 και χουφτώνουμε το αντικείμενο της απόλαυσης.



Πράξη Δεύτερη: αφαιρούμε το εξώρουχο με περιστρεφόμενες κινήσεις και προχωρούμε στο εσώρουχο, το οποίο θα σκίσουμε με τα νύχια μας.



Πράξη Τρίτη: μπροστά στην απόλυτη γυμνή ομορφιά στέκουμε λίγες στιγμές με θαυμασμό και δέος. Πρώτα χορταίνει το μάτι.



Πράξη Τέταρτη: Με αργές, αλλά σταθερές και αποφασιστικές κινήσεις εισάγουμε το εργαλείο μας στο σκεύος και αφηνόμαστε στην απόλαυση.



Πράξη Πέμπτη: Επαναλαμβάνουμε την τέταρτη πράξη μέχρι να κορεστεί η επιθυμία μας ή να μας πονέσει το στομάχι, ό,τι έρθει πρώτο.

Ελπίζω να έχετε Nutella.

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

Μόνιμες ή περιοδικές εκθέσεις;

Τελικά η μουσειολογία έχει πολύ πέραση. 20 σχόλια στο προηγούμενο ποστ. Σπάσαμε ρεκόρ!
Η σιωπή μου τις περασμένες μέρες οφείλεται στο ότι ήμουν δεξιά και αριστερά για ανάγκες της δουλειάς...

Παίρνω αφορμή από το τελευταίο σχόλιο του gkatsam για να σας τσιγκλίσω για μια ακόμα ιστολογική συζήτηση περί μουσειολογίας:
Θα ήταν δύσκολο να οργανώνεται σε περιοδική βάση μία τέτοια θεματική έκθεση στο ΕΘνικό Αρχαιολογικό μουσείο; Για παράδειγμα: το παιχνίδι στην αρχαιότητα, το δράμα στην ελληνική κεραμική, Ταναγραίες, η σεξουαλική ζωή των αρχαίων Ελλήνων μέσα από την ελληνική τέχνη κοκ; Δεν θα ανανέωνε το ενδιαφέρον μας ως κοινού ένα επικοινωνιακό και ουσιαστικό τέτοιο concept;
O Kenneth Hudson (μεταξύ άλλων) έχει γράψει κάτι σχετικό εδώ. Προτείνει βασικά αυτό που ο gkatsam αναφέρει και μάλιστα πιστός στον ανατρεπτικό του χαρακτήρα το πάει ακόμα παραπέρα:
'What I am therefore advocating is that the use of 'permanent exhibition' should be abandoned, together with the philosophy behind it, and that all exhibitions should be regarded as temporary, though some, of course, can be allowed to remain longer than others. I think the traditional distinction between 'permanent' and 'temporary' is obsolete and gets in the way of progress'

Εσείς τι λέτε; Μόνιμες ή περιοδικές εκθέσεις (ή και από τα δύο και ποιος ο χαρακτήρας τους); Θα γράψω και εγώ τη δική μου γνώμη στα σχόλια.

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Μουσειολογία - Η τέχνη του ιδεατού

Λένε ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Άσχετο, γιατί εμείς μιλάμε για μουσειολογία. Λοιπόν, η μουσειολογία είναι η τέχνη του ιδεατού. Μισό, μην με πάρετε με τις πέτρες, να εξηγηθώ. Την τέχνη του εφικτού την έχουμε δει και τη βλέπουμε πολλάκις στα μουσεία και πάσχει. Πάσχει και πρακτικά και θεωρητικά: Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ή τακτικώς ερριμένοι. Αλλά ποιος είναι ο 'λόγος' (η εκφρασμένη ιδέα), ο λόγος (η αιτία, η αφορμή) και η λογική (η στρατηγική, ο σκοπός) πίσω από τη λειτουργία ενός μουσείου; Αυτά, μεταξύ άλλων, μελετά η μουσειολογία. Μερικές φορές σε μουσεία αδυνατώ να καταλάβω ή έστω να εντοπίσω τη μουσειολογία τους. Με άλλα λόγια, 'τι θέλει να πει ο ποιητής' (...οεο!).

Έλα μωρέ και τι χρειάζεται η μουσειολογία; Μια προθήκη με πέντε κανθάρους (αρχαία κρασοπότηρα) είναι μια προθήκη με πέντε κανθάρους (γράφω εγώ, μιμούμενος τον πραγματικό ή φανταστικό ‘Άλλον’ που ως γνήσιος Έλλην του φορτώνω όλα τα δεινά των μουσείων). Αμ δε! Πρώτα από όλα, το μουσείο δεν είναι μόνο η έκθεση (στο ίδιο στυλ όπως Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα). Μακάρι να γίνει κάποτε ένα μουσείο και να μη στήσει καμιά έκθεση για χρόνια μπας και το πάρουμε χαμπάρι. Η έκθεση είναι η σκηνή, το πάλκο. Αλλά όπως και στο θέατρο και στο τραγούδι, πίσω από τη σκηνή και το πάλκο υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός λειτουργίας που καθορίζει ουσιαστικά τι παρουσιάζεται μπροστά.

Η μουσειολογία λοιπόν δεν είναι φενγκ σούι προθηκών και αντικειμένων. Όπως και το μουσείο δεν είναι απλά η έκθεσή του. Η μουσειολογία ασχολείται με (σχεδόν) όλες τις λειτουργίες ενός μουσείου, από τον καθορισμό της στρατηγικής-πολιτικής του, την τεκμηρίωση και ερμηνεία των συλλογών, τη φροντίδα τους, τη διοίκηση και το μάρκετινγκ. Ναι, η έκθεση είναι αυτό που εισπράττει ο επισκέπτης ως αποτέλεσμα και είναι κατανοητό το ότι συχνά το μουσείο ταυτίζεται με τις εκθέσεις. Αλλά θεωρώ ότι είναι απολύτως αναγκαίο και πολύ σημαντικό να τονιστούν προς τα έξω και άλλες λειτουργίες, ώστε να γίνει και κατανοητό στους επισκέπτες ότι αυτό που συμβαίνει στους εκθεσιακούς χώρους είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων διαδικασιών με τα συν, τα πλην, τα θετικά και τα αρνητικά.

Η μουσειολογία προσπαθεί να συνδέσει τον επισκέπτη με το μουσείο ολόκληρο, όχι μόνο με την έκθεση, να τον κάνει κοινωνό και συνεργό. Αυτή η λογική ότι ο κάνθαρος είναι κάνθαρος, ο επισκέπτης είναι επισκέπτης και η σύνδεση των δύο είναι αυτόματη και την κάνεις με κλειστά μάτια είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη που μπορεί να έχει κάποιος στο μουσείο. Ποιος κάνθαρος; Ο κάνθαρος του κεραμέα που τον έπλασε; του ζωγράφου που έκανε τη διακόσμησή του; του εμπόρου που χάραξε στον πάτο τον αριθμό της κάσας με τα ποτήρια που πούλησε; του ιδιοκτήτη του που μπεκρόπινε μ'αυτό και χάραξε το όνομά του στη βάση του ποτηριού για να μην το μπερδεύει με του φίλου του; του σπιτιού όπου βρέθηκε στην ανασκαφή; της πόλης όπου αυτό το σπίτι βρίσκεται; ο κάνθαρος της τέχνης; της οικονομίας; της σχέσης του με κοινωνικά γεγονότα ή θρησκευτικές τελετές; του ανασκαφέα; της κοινωνίας που το έχει βάλει στο μουσείο; κ.ο.κ.

Τίποτα λοιπόν δεν είναι αυτόματο ή δεδομένο. Όλα είναι επιλογές. Όχι μόνο επιλογές του εφικτού, αλλά και του ιδεατού: τι θέλουμε να πετύχουμε, τι θέλουμε να πούμε και σε ποιον. Και οι επιλογές μας γράφουν τις ιστορίες σε ένα μουσείο/μια έκθεση. Όπως ένας αρχαιολόγος δεν παίρνει τον κασμά και αρχίζει να σκάβει όπου νά'ναι και όπως νά'ναι, αλλά σκάβει σε τομές και σε πάσες (οριζόντιες στρώσεις) ώστε να έχει τον έλεγχο της διαδικασίας και να μπορεί να τοποθετήσει τα ευρήματα σε ένα context, έτσι και ο μουσειολόγος δεν πετάει τρία πινάκια (πιάτα), δύο οινοχόες (κρασοκανάτες) και τέσσερα σκυφίδια (σφηνάκια/ποτήρια) σαν σε προθήκη καταστήματος υαλικών και ειδών δώρων (λίστες γάμου δεκτές, 30% έκπτωση...όπα, παρσύρθηκα, πάρτο αλλιώς)

Bottomline, το εφικτό σχετίζεται άρρηκτα με το ιδεατό. Στο εφικτό θα καταλήξουμε αφού περάσουμε από το ιδεατό. Αλλά όχι και να "πηδήξουμε" το ιδεατό...

***
Πιο bottomline: Με το προηγούμενο μακρυνάρι ξεκίνησα βασικά να γράψω ότι όταν βλέπω να δουλεύει ένας μουσειολόγος σε ένα μουσείο νιώθω μια σιγουριά, ότι θα μπει σε μια διαδικασία, σαν περίπου αυτή που προανέφερα (και σίγουρα πιο αναπτυγμένη από αυτή) μελέτης της θεωρίας και της πράξης του μουσείου. Μπορεί τελικά να μην κάνει όλα όσα ήθελε και όπως τα ήθελε (ιδεατό), αλλά αυτά που θα κάνει (εφικτό) έχουν και αυτά προκύψει από αυτή τη διαδικασία. Και αυτό είναι που μετράει.

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

Body Language - Η ιστορία συνεχίζεται














Έλεος πια! Δηλαδή τόσο πολύ αμυντική στάση απένταντι στα αρχαία; (δείτε στο τέλος του ποστ για επεξήγηση). Βρε, μπας και είναι subliminal μήνυμα προς τον Πρωθυπουργό να τον κάνει Υπουργό Αμύνης; Αλλά το eye contact το δουλεύει καλά...

*

Το προηγούμενο update



Τώρα εγώ φταίω; Ο κ. Βουλγαράκης σε σημερινή του επίσκεψη στο Μουσείο Ακροπόλεως

Και από πιο προηγούμενο ποστ:






Arms gestures:

"At what time a person folds the arms about the chest firmly, a feeling of threat may be existing, since most people may use this gesture as a defense. This gesture signifies a nervous, negative, or defensive attitude."

Ο κ. Βουλγαράκης σε επισκέψεις του σε αρχαιολογικά μουσεία, όπου υφίσταται το μαρτύριο της "αρχαιολογικής ξενάγησης", αυτό που ξεκινά με βαρετές χρονολογικές και στυλιστικές αρχαιολογίες "θησαυρών" της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και καταλήγει στην επωδό
"αγαπημένη χρηματοδότηση σ' αγαπούμε
και πάντοτε εσένα θα ζητούμε"

Ο Υπουργός έχει πάρει τη στάση του, περιμένοντας την επωδό...

***
Τo body language είναι τελικά μεγάλη ανακάλυψη.

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Σωτήρης Μουστάκας

1940-2007
Ακούω το πιο σπαρταριστό γέλιο μου σε θερινό κινηματογράφο,
μέσα του '80, με το Μουστάκα έναν από 'Τα Τούβλα'.

Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει

Τι ατυχία ρε παιδί μου. Κάθε φορά που ένα ερωτικό έργο τέχνης παρουσιάζεται σε μια έκθεση, όχι μόνο λείπω από την Ελλάδα, αλλά και το κατεβάζουν κιόλας. Τελικά παραμύθια μας πουλάνε ότι οι Έλληνες είναι οι πιο ερωτιάρηδες των Ευρωπαίων. Αν ήταν έτσι, θα ήταν γεμάτη η έκθεση. Επίσης, τώρα γίνεται φανερό γιατί έχουμε τόση παραγωγή αγγουρακίων...τα τρώμε ποικιλοτρόπως, βαρυστομαχιάζουμε και μετά περπατάμε και φερόμαστε αναλόγως...

Επίσης, δεν κατάλαβα τον υπαινιγμό ότι ο Εθνικός μας Ύμνος δεν συνάδει με αισθησιακό περιεχόμενο. Αυτό είναι θεωρώ μέγιστη προσβολή. Ένας ερωτικός λαός δεν μπορεί παρά να έχει έναν ερωτικό Ύμνο. Θεωρώ ότι το ποίημα είναι ένα μίγμα αισθησιασμού και macho αγριότητας που ξυπνάει μέσα σου το ζώο...

Κοιτά χέρια απελπισμένα
πως θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
.
και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία,
σωθικά λαχταριστά.
.
Στη σκιά χεροπιασμένες,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
κρινοδάχτυλες παρθένες
όπου κάνουνε χορό.
.
Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.
.
Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
πώς ο κόρφος καθεμιάς
γλυκοβύζαστο ετοιμάζει
γάλα ανδρείας κι ελευθεριάς.

Δεν το συζητώ, από τα καλύτερα αφροδισιακά...για να μην πω ότι τα τελευταία χρόνια η ανάκρουσή του στους διάφορους τελικούς Εθνικών μας ομάδων έχει βρει τους Έλληνες σε πανηγυρικές κάμα σούτρα περιπτύξεις...φαντάζεσαι να βρίσκεσαι μπουρδουκλωμένος με τη δικιά σου/το δικό σου, χέρια, πόδια, μπούτια μπλεγμένα, να τελειώνει ο αγώνας με κεφαλιά του Χαριστέα, να παίρνουμε το κύπελλο και να πρέπει να ξεμπλέξεις επειδή παίζεται ο Εθνικός Ύμνος για να χτυπήσεις προσοχή? Ε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Πρώτον, με τέτοιο ξενέρωμα θα σε παρατήσει η άλλη/ο άλλος πάραυτα. Πακέτο μετά χωρισμοί, διαζύγια, κατάθλιψη, κ.ο.κ. Δεύτερον, υπάρχει ο κίνδυνος από την απότομη μετάβαση από το ζενίθ στο ναδίρ, να μην ξαναδείς ποτέ ζενίθ. Είναι τώρα εποχή να παίζουμε μ'αυτά τα πράγματα, με νέφος, τσιγάρα, μεταλλαγμένα, κινητά να μας απειλούνε καθημερινά, σήμερα που για να δεις εξύψωση πρέπει να κάνεις κατακόρυφο σαν τον Λούκας στο so you think you can dance; Τρίτον, και αν είσαι και υπερπατριώτης, υπάρχει κίνδυνος με τη μετάβαση από τη μια κορύφωση στην άλλη να πάθεις κανένα εγκεφαλικό, να μείνεις στον τόπο και να κάνουν και ειδική παραγγελία την κάσα γιατί δεν κλείνει το καπάκι...

...Και μετά λένε για την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα.

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

This one is for Amalia

This one is for Amalia




Για την Αμαλία

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι
Κείμενο διαμαρτυρίας - http://yperoptix.blogspot.com/

Δείτε και εδώ
Το banner είναι του arkoudos.com
***

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ