museologist: Όχι άλλο κείμενο!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2007

Όχι άλλο κείμενο!



Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...

...όχι του Καραμανλή, αλλά των πόστερς πίσω του, που υποθέτω ότι ανήκουν στο Μουσείο Δημοκρατίας που εγκαινίασε. Βιβλίο να ξεπατίκωνε κανείς, λιγότερο κείμενο θα είχε...και ασυναίσθητα μου έρχονται στα χείλη τα λόγια του Κούρκουλου, όταν επισκέφτηκε το μουσείο κάρβουνου...

"τι κάνετε μωρέ; σταματήστε το κείμενο, όχι άλλο κείμενο!"

***
Η φωτογραφία από το in.gr, που την πήρε από το Α.Π.Ε.

6 Comments:

At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007 3:40:00 π.μ., Blogger πετρούλα said...

φαίνεται πως οι έγχρωμες εκτυπώσεις τους έρχονταν πιο οικονομικά από έναν καλό σχεδιασμό...ε τι να κάνεις όταν το μπάτζετ είναι χαμηλό...

 
At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007 4:14:00 π.μ., Blogger antikeimena said...

Δεν έχεις δίκιο museologist. Φοβάμαι πως δεν έπιασες το σκεπτικό του λαμπρού συναδέλφου σου... Εδώ, το κείμενο δεν λειτουργεί ως τέτοιο, αλλά ως εικονοποιημένο μήνυμα μιας δημοκρατίας που είναι "όλο λόγια".

Η παράθεση λέξεων σε όλη αυτή την επιφάνεια δεν αποτελεί παρά περίτεχνη αναφορά στον ξύλινο λόγο των πολιτικών, ο οποίος, κενός πλέον μηνυμάτων και περιεχομένου, απευθύνεται στην ακοή μας σαν ένα σύνολο ηχητικών κυμάτων που δεν φέρουν τίποτε άλλο παρά τα εγγενή χαρακτηριστικά του ήχου (ένταση, χροιά, συχνότητα etc), ή στην όρασή μας ως μια εικόνα αποτελούμενη από pixels στο σχήμα των γραμμάτων του αλφαβήτου.

Το μόνο λοιπόν που θα μπορούσαμε να προσάψουμε στον υπεύθυνο μουσειολόγο, είναι που δεν κατέφυγε σε έναν ευρηματικότερο σχηματισμό του κειμένου (π.χ. φωτογραφίες των πολιτικών αποτελούμενες από γράμματα - ή στην περίπτωση του Σημίτη, αριθμούς).

 
At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007 3:43:00 μ.μ., Blogger Anti Museum said...

Διαβάζοντας αυτό το post και τα σχόλια που ακολούθησαν, ήθελα να σχολιάσω άπειρα πράγματα σχετικά με τον τόπο δημιουργίας της έκθεσης, τα κείμενα, τα επίπεδα γραφιστικά, το podium εγκαινίων μέσα στον εκθεσιακό χώρο, τις προσπάθειες πολιτιστικής αποκέντρωσης, αλλά τελικά αποφάσισα ότι less is more και έτσι παραθέτω απλά το ακόλουθο απόσπασμα του Herbert Muller:
“Every age has to rewrite its history, recreate the past... our task is to create a usable past for our own living purposes”
Keith S. Brown and Yannis Hamilakis, “Introduction”, στο The Usable Past: Greek Metahistories, επιμέλεια K. S. Brown και Y. Hamilakis, Lexington Books, 2003, σελ. 1.

 
At Τρίτη, Δεκεμβρίου 04, 2007 3:40:00 π.μ., Blogger museologist said...

Πετρούλα, είναι που είναι χαμηλό το μπάτζετ, τι υπερβάλλων ζήλος λογοδιάρροιας είν' τούτος;

antikeimena, θέλω να πιστεύω ότι αυτό δεν είναι έργο συναδέλφου μουσειολόγου, ή έστω ότι οι περιστάσεις ήταν τέτοιες που τα συγκεκριμένα πάνελς ήταν αναπόφευκτα. Η περιγραφή σου αποδίδει αυτό που "άκουγα" όταν έβλεπα τα πάνελς: ένα μακρόσυρτο, ενοχλητικό βουητό άναρθρων λέξεων.

annafriend, νομίζω καταλαβαίνω αυτό που λες. Το "τοπίο" είναι τόσο overwhelming, που δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει. Θα ήθελες να εξηγήσεις λίγο παραπάνω πώς εννοείς την παραπομπή σε αυτό το context; Συγνώμη, είμαι λίγο αργός και η ιστολογική γραφή δεν βοηθά πάντα την κατανόηση.

 
At Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007 12:48:00 μ.μ., Blogger Anti Museum said...

museologist, δε φταίει η ταχύτητά σου ή η ιστολογική γραφή. Έχει να κάνει με την τρικυμία εν κρανίω που βίωσα μόλις το είδα! Επίσης, είπα να μη γράψω πολλά και καταχραστώ τη φιλοξενία σου, αλλά εις μάτην από ό,τι φαίνεται. Σηκώνω λοιπόν τα μανίκια και ξεκινάω.
Η δημιουργία ενός Μουσείου Δημοκρατίας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα (να θυμίσω ότι έχει προταθεί και από το νυν Πρόεδρο της Βουλής κ. Σιούφα, στην εναρκτήρια ομιλία του, βλ. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_28/09/2007_243174), η οποία στην προκειμένη περίπτωση φορτίζεται ακόμη περισσότερο από την επιλογή του τόπου. Ένας τόπος όπως ο Άη Στράτης ενδείκνυται για να μιλήσεις για την πολιτική ιστορία της χώρας, επιδιώκοντας να γεφυρώσεις το χάσμα των πολιτικών στρατοπέδων. Την πρωτοβουλία αυτή, επίσης, οφείλει να επικροτήσει και ο Πρωθυπουργός, σε μια προσπάθεια πολιτικής εξομάλυνσης (βλ. ομιλία Πρωθυπουργού http://www.primeminister.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=5872). Θεωρητικά, όλα καλά έως εδώ.
Τελικά, όμως, τι είναι αυτά τα «φρέσκα» μουσεία δημοκρατίας; Ποια είναι η αναγκαιότητα που μας τα φέρνει στο προσκήνιο; Γιατί αυτό το έθνος έχει την ανάγκη να βάλει τη δημοκρατία σε μουσείο, πόσο μάλιστα να τη στείλει και εξορία; Και η μοναδική απάντηση που μπορώ να δώσω, με το φτωχό μου μυαλό είναι ότι προσπαθούμε να ξαναγράψουμε την πολιτική μας ιστορία, με τρόπο που αυτή να είναι χρηστική για τις ανάγκες του παρόντος μας.
Στο βωμό αυτού του σκοπού οι μουσειολογικές προδιαγραφές είναι μάλλον ασήμαντες. Τέλος, έχεις δίκιο στο σχόλιό σου «Βιβλίο να ξεπατίκωνε κανείς, λιγότερο κείμενο θα είχε...», αλλά επέτρεψε μου να επισημάνω ότι βιβλίο ΓΡΑΦΟΥΝ, το νέο βιβλίο της μεταπολεμικής ελληνικής πολιτικής ιστορίας, δεν το ξεπατικώνουν! Και στο βιβλίο αυτό η Δημοκρατία αποτελεί μάλλον το happy end μιας αμερικανικής κινηματογραφικής υπερπαραγωγής.
Αυτά τα φορτισμένα είχα να πω…

 
At Πέμπτη, Δεκεμβρίου 13, 2007 3:23:00 π.μ., Blogger museologist said...

annafriend, το σχόλιό σου μου θύμισε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα περί
- της στρογγυλοποίησης που μουσεία μερικές φορές επιχειρούν,
- την Προκρούστεια λογική της έκθεσης που λειτουργεί ως ετεροτοπία (δηλαδή η έκθεση ως αναπαράσταση ενός κόσμου/τόπου/ιδέας που δεν υπήρξε ποτέ και ουσιαστικά υπάρχει μόνο στην επαφή του επισκέπτης με αυτή την έκθεση) [αυτό μάλλον δεν το εξηγώ καλά]
- την προσπάθεια το μουσείο να παρουσιαστεί ως ουδέτερος χώρος (που δεν είναι) και ως συνέπεια ως αυθεντιακός και αντικειμενικός και τέλος
- την απροθυμία μουσείων να θίξουν φλέγοντα και ευαίσθητα θέματα.

Είχα διαβάσει κάπου, ότι τα μουσεία έχουν ιαματικές ιδιότητες, με την έννοια ότι εκεί νιώθουμε ασφαλείς, διότι επιβεβαιώνουμε το ποιοι είμαστε...μετά τη βομβιστική επίθεση στον υπόγειο του Λονδίνου την 7η Ιουλίου του 2005, τα μουσεία του Λονδίνου γέμισαν κόσμο που πήγαν για να βρούνε καταφύγιο: όχι τόσο φυσικό, όσο ψυχολογικό καταφύγιο...Αν είναι έτσι, πολύ δύσκολα και μεγάλο κόστος ένα μουσείο θα βάλει "τον δάκτυλον επί τον τύπο των ήλων"

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home