Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι αν ο γιαλός της μουσειολογίας είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε. Υπάρχει πολύ αναμάσημα ιδεών, διαβάζω καινούρια βιβλία και είναι σαν να τα έχω ήδη διαβάσει, πηγαίνω σε νέες εκθέσεις και βλέπω παλιές ιδέες, υπάρχει πολύ κριτική για το τι συμβαίνει στα μουσεία, αλλά λίγες ουσιαστικές προτάσεις για νέες κατευθύνσεις.
Μιλούσα με φίλη και συνάδελφο πριν από λίγες μέρες για συναφή θέματα και συμφωνούσαμε και οι δύο ότι κάπου έχει κολλήσει το όχημα. Το ερώτημα που τίθεται είναι πού θέλουμε να πάμε τα μουσεία και τη μουσειολογία; Τι μουσεία ονειρευόμαστε για το μέλλον; Οι περισσότεροι στο χώρο απαντούμε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα: έμφαση στη χρήση των συλλογών από τον επισκέπτη, ο μουσειολόγος ως facilitator μουσειακών εμπειριών παρά ως πομπός αυθεντιακής γνώσης, θεματικές και διαθεματικές εκθέσεις παρά ξερή τυπολογία αντικειμένων, το μουσείο να γίνει μέρος της καθημερινότητας του κατοίκου, στοχευμένη χρήση νέων τεχνολογιών ώστε να υποστηρίζουν τη μουσειακή εμπειρία και όχι να την αλλοιώνουν, ενθάρρυνση της συμμετοχής επισκεπτών και κοινού σε διάφορα στάδια της μουσειακής εργασίας, περισσότερες προσωρινές εκθέσεις και πιο συχνή ανανέωση μόνιμων εκθέσεων...
Θα πει κανείς, όλα αυτά (και άλλα) είναι ήδη αρκετά για τον τωρινό και μελλοντικό ντορβά της μουσειολογίας και των μουσείων. Αυτό όμως που είναι ανησυχητικό είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετές διαφορετικές φωνές. Αν όλοι συμφωνούμε σε όλα, κάτι λάθος έχουμε κάνει. Κινούμαστε σε έναν κύκλο ανακύκλωσης ιδεών, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι είμαστε politically correct κάνοντας 'tick' τα κουτάκια του παραπάνω μοντέλου μουσείου. Έτσι όμως, η μουσειολογία θα "πάει μπροστά" μετά κόπων και βασάνων και με αργούς, πολύ αργούς ρυθμούς. ΄
Υποθέτω ότι μια απάντηση είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερη έρευνα, από περισσότερους ανθρώπους και ομάδες ερευνητών, και από περισσότερα και διαφορετικά backgrounds. Ένα καθαρά διεπιστημονικό αντικείμενο όπως η μουσειολογία μπορεί να αναπτυχθεί εφόσον παραμείνει διεπιστημονικό και κινούμενο. Είναι αυτή η ποικιλομορφία και ανταλλαγή ιδεών που το κάνει ξεχωριστό. Αν καταλήξουμε όλοι να λέμε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα παραμείνει στάσιμο. Στη χειρότερη, θα αφομειωθεί από πιο παραδοσιακές και μακροβιότερες επιστήμες.