Από το πρωί βρέχει καρέκλες. Αφού κράτησε τα προσχήματα λόγω (και καλά) καλοκαιριού με μπόρες και ψιχάλες, με το που μπήκε Σεπτέμβριος άνοιξε την κάνουλα και τρέχει ασταμάτητα. Και σκοτεινιά, πώς σκοτείνιασε έτσι ξαφνικά.
Η κατάσταση με τις φωτιές φαίνεται ότι είναι υπό έλεγχο (καιρός ήταν). 74 νεκροί, 1 εκατομμύριο καμμένα στρέμματα, 250 χιλιάδες ζώα αποτεφρωμένα, εκατοντάδες άστεγοι, σπίτια και περιουσίες στάχτη. Πόνος και απελπισία, συμπάθεια αλλά και εκμετάλλευση. Σκοτείνιασε ο ουρανός, σκοτείνιασαν και οι άνθρωποι.
Το κράτος και οι Αρχές αποδείχτηκαν ξανά λίγα. Πώς γίναμε τόσο μεμψίμοιροι, ταλαίπωροι, λαχανιάζουμε να προλάβουμε την ημέρα, αντί να είμαστε ahead of it. Είμαστε τόσο εγωιστές και μεγαλομανείς που δεν καταδεχόμαστε να βάλουμε τον πήχη στο ύψος που μας παίρνει, τον βάζουμε τόσο ψηλά που ούτε καν τον βλέπουμε. Ποτέ φυσικά δεν τον φτάνουμε και από την κούραση και την απογοήτευση δεν πηδάμε ούτε και τον χαμηλό, τουλάχιστον να μείνει κάτι.
"Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά". Αυτός ο στίχος είναι όλη η Ελλάδα: Incosistency και μεγαλομανία. Σε αγρανάπαυση χρόνια για να κάνουμε καλό κρασί μια στις τόσες. Φτιάχνουμε σήμερα και γκρεμίζουμε αύριο. Ανακαλύπτουμε τον τροχό κάθε τόσο. Λαμπερά πυροτεχνήματα που φωτίζουν στιγμιαία το σκοτεινό ουρανό.
Θα πάρουμε, λέει, 600 εκατομμύρια ευρώ πρώτη δόση από την Ευρώπη να επουλώσουμε τις πληγές. Χαιρόμαστε, λες και πετύχαμε το λόττο. Την επομένη της είσπραξης, οι νεκροί θα αναστηθούν, τα δάση θα αναγεννηθούν, τα σπίτια θα ξαναχτιστούν. Φυσικά όχι, αλλά κάπως έτσι το αντιμετωπίζουμε. Ένα τηλεοπτικό παιχνίδι αριθμών.
Μεμψιμοιρώ και εγώ, πιστός στον πολιτισμό και τη νοοτροπία μου. Στη Φυσική λένε ότι οι θεωρίες δεν ανατρέπονται. Πεθαίνουν όταν πεθάνουν αυτοί που τις έβγαλαν. Θα μας πάρει κάτι γενιές ακόμα...
...αύριο θα βρέχει πάλι.