museologist: Μουσεία Μελαγχολικά

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Μουσεία Μελαγχολικά

Μουσεία
(σε στιγμή μελαγχολίας)

‘prisons for objects’ (Doland Preziosi, 2004)

‘alienating institutions’ (Robert Lumley, 1988)

‘not natural events’, ‘artificial constructions’ (Susan Pearce, 1992)

‘peculiar’ places (Svetlana Alpers, 1991)

‘decontextualised from the real place’ (Kevin Moore, 1997)

10 Comments:

At Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006 10:27:00 μ.μ., κaτeρina said...: ...μη γελάσεις...
-xaxaxaxaxa-εγώ επιτρέπεται...:PPP
...αλλά μου θύμησες Ιndiana Jones...
At Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006 3:56:00 π.μ., antikeimena said...: Θα μου επιτρέψεις να πω και "τόπος φαντασμάτων".

Μπαίνοντας κατ' επανάληψη σε παλιά αυτοκίνητα μιας μουσειακής συλλογής έχω βιώσει ένα περίεργο συναίσθημα... Τα παροπλισμένα μοντέλα αναδύουν ακαθόριστες κι όμως έντονες μνήμες από την ιστορία που τα συνοδεύει. Και εννοώ τη δική τους, μοναδική ιστορία, μαζί με εκείνη των ανθρώπων που πέρασαν από το τιμόνι τους.

Βέβαια θα μου πεις, αυτό είναι ένα συναίσθημα που αφορά κάθε εκθεσιακό αντικείμενο, απλά εδώ, η φυσική σου ύπαρξη μέσα στο ίδιο το αντικείμενο το κάνει πιο έντονο. Διεισδύοντας σε ένα έκθεμα που δεν στέκει προστατευμένο πίσω από κάποια προθήκη, παίρνεις τη θέση του (κάποτε) χρήστη σε μια εμπειρία βιωματική που εμπλέκει όλες τις αισθήσεις (και ιδίως αφή και όσφρηση). Ίσως να τον ψυχανεμίζεσαι κιόλας...
At Κυριακή, Δεκεμβρίου 03, 2006 7:15:00 μ.μ., philos said...: Musee d' Orsay?
Αν θυμάμαι καλά!
At Κυριακή, Δεκεμβρίου 03, 2006 7:17:00 μ.μ., philos said...: Άκυρο, Λούβρο με διόρθωσε η γυναίκα μου!
At Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006 2:27:00 π.μ., museologist said...: Κατερίνα...και συ μου θύμησες το λόγο που σπούδασα αρχαιολογία πριν πολλά χρόνια...

antikeimena, συμφωνώ απόλυτα...αν και δεν έχω μπει σε μουσειακό αυτοκίνητο...

philos, καλωσήρθατε. Όντως, Λούβρο, Μάϊος 2004. Η συγκεκριμένη αίθουσα ήταν κλειστή, αλλά ίσως η πιο ζωντανή...
At Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006 3:04:00 π.μ., antikeimena said...: μήπως το γεγονός ότι η κλειστή αίθουσα είναι και η πιο ζωντανή, θα πρέπει να μας διδάξει κάτι;...
At Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006 9:43:00 π.μ., philos said...: Σας παρακολουθώ καιρό τώρα, αθόρυβα!

Ήμουν εκεί και τον Φεβρουάριο και τέλη Μαϊου 2004 και επειδή μας έκανε εντύπωση η συγκεκριμένη αίθουσα, την βγάλαμε και εμείς φωτογραφία και την θυμήθηκα!
Μήπως τελικά μας ελκύει το ... απαγορευμένο, αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε?
At Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006 11:20:00 π.μ., Fibi said...: Aυγουστος 2006, το μουσείο του Λούβρου ήταν ανοικτή η αίθουσα, αλλά πετύχαμε μια εξέδρα με διάφορα υπο συντήρηση. όντως τα παρατηρούσα και τα μάτια τους δείχναν μελαγχωλικά...

καλημέρες
At Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006 11:41:00 π.μ., almaro said...: Νομίζω ότι εμείς οι Έλληνες επικοινωνούμε με τα εκθέματα - ιδίως αρχαιολογικά - με διαφορετικό τρόπο από το πλήθος τουριστών του Λούβρου, ιδίως όταν τα βιώνουμε εκτός ομάδας. Η ιδιαίτερη στάση που έχουμε οφείλεται, πιστεύω, στην πολλές φορές άμεση σύνδεσή τους με τον χώρο που ζούμε. Θεωρώ ότι την ίδια αντίληψη για το θέμα έχουν κι οι Ιταλοί. Το μνημείο δεν είναι υπό εξέτασιν, αλλά γεννά συναισθήματα ως ζωντανός οργανισμός.
Γι' αυτό ίσως είναι ανακουφιστικό όταν το πλησιάζουμε μόνοι.
At Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006 2:29:00 π.μ., museologist said...: Αν δει κανείς την έκθεση ως θεατρική πράξη, όπου εκθέματα καλούνται να παίξουν έναν ρόλο σε μια μουσειολογικά σκηνοθετημένη αφήγηση, τα συγκεκριμένα αγάλματα και γλυπτά έμοιαζαν να βρίσκονται στα παρασκήνια, όπου εκδύονται της μουσειακής ή μουσειολογικής εμφάνισης και ζούνε τις καθημερινές τους ζωές...Η άτακτη και σε μεγάλο βαθμό τυχαία τοποθέτησή τους σε εκείνη την αίθουσα, νομίζω τόνιζε αυτή την αίσθηση.