Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να νιώθω εκτός τόπου κάθε φορά που επισκέπτομαι μουσεία στην Ελλάδα. Νιώθω σαν να ενοχλώ, σαν να ήρθα απρόσκλητος σε wine and cheese party, σαν να μην έπρεπε να είμαι εκεί. Νιώθω σαν να είμαι βάρος και αυτό μου φέρνει ένα βάρος στο στομάχι. Νιώθω τα βλέμματα πάνω μου κάθε στιγμή, από το κορφή-νύχια βλέμμα των εργαζομένων στην είσοδο που σταματούνε την κουβέντα τους για να με σκανάρουν εξ αποστάσεως, μέχρι το "άντε-τελειώνετε" βλέμμα 10 λεπτά πριν το κλείσιμο του μουσείου. Ακόμα και όταν δεν είναι κανείς γύρω, νιώθω ότι κάποιος με παρακολουθεί - και δεν είναι η χαλασμένη κάμερα ασφαλείας. Και αυτά τα βλέμματα, οι ματιές, η παρατήρηση είναι σαν υπεριώδης ακτινοβολία μέρα μεσημέρι σε παραλία 40 βαθμών Κελσίου. Τόσο πολύ, που συχνά μετά την επίσκεψη παίρνω τηλέφωνο τη φίλη μου την Κατερίνα να με ξεματιάσει.
Δεν ξέρω αν τα μουσεία πρέπει να έχουν μουσειολόγους, αλλά θα πρέπει σίγουρα να έχουν ξεματιάστρες...