Αν κάτι φαίνεται να χαρακτηρίζει το εκθεσιακό πρόγραμμα του νέου μουσείου Ακρόπολης, ή τουλάχιστον ό,τι έχει γίνει γνωστό για το εκθεσιακό του πρόγραμμα, αυτό είναι η σχιζοφρένεια.
Από τη μια "η αίθουσα του Παρθενώνα και η διαχείριση των γλυπτών δεν είναι μόνο μουσειολογική πρόταση, αλλά έχει και πολιτική διάσταση που αφορά στην επιστροφή των Μαρμάρων που λείπουν". Από την άλλη, "για την αποκατάσταση της ενότητας των μύθων της ζωφόρου του Παρθενώνα θα εκτεθούν και εκμαγεία, από λευκό γύψο. Δεν πρέπει να εξαπατούμε τον επισκέπτη". Δηλαδή από τη μια το μουσείο θέλει να τονίσει την απουσία των μαρμάρων, και από την άλλη θα καλύψει το κενό της απουσίας με εκμαγεία.
Γιατί εμένα μου φαίνεται ότι το μουσείο αυτοπυροβολείται;! Πώς γίνεται να χρησιμοποιεί εκμαγεία "για την αποκατάσταση της ενότητας των μύθων" και ταυτόχρονα να επιζητεί την επιστροφή των μαρμάρων για την αποκατάσταση της ενότητας του αρχιτεκτονικού συνόλου; Το λεγόμενο "reunification" δεν αφορά μόνο τις πέτρες που θα ξανασμίξουν, αλλά και την ιστορία που λένε και τη μουσειακή εμπειρία που υποστηρίζουν. Αν η ιστορία μπορεί να ειπωθεί με τα εκμαγεία, τι τα θέλουν τα original? Για διακόσμηση, για "το γαμώτο";
Κατά τη γνώμη μου, αν το μουσείο θέλει να κάνει άμεσα αισθητή στους επισκέπτες του την απουσία των μαρμάρων (και ό,τι αυτό συνεπάγεται), τότε είναι αποδεκτό τα απόντα μάρμαρα να "εκπροσωπούνται" όχι από εκμαγεία, αλλά από το κενό/διακοπή, τόσο του χώρου όσο και του μύθου. Θεωρούσα ότι αυτό ήταν το σκεπτικό, αλλά μάλλον θεωρούσα λάθος. Τι όψιμος "φόβος του κενού" είναι αυτός;
Για πολλά χρόνια το κράτος και το μουσείο υποστήριξαν το θέμα της επιστροφής των μαρμάρων με αλλήθωρα εθνικοιστορικοπολιτικά επιχειρήματα. Καιρός να το υποστηρίξουν με μουσειολογικά.
...και επιτέλους πότε θα ξεστραβωθεί κανένας ιθύνων να σταματήσει πια η πολιτική του "απολύω ειδικευμένο και έμπειρο προσωπικό" και "μουσειολόγος; τι είναι αυτό, τρώγεται;"...έχει καταντήσει βαρετό πια...
***
Οι παραπομπές από ρεπορτάζ του τύπου.