μουσεία - πάνω, κάτω και πλαγίως
τάδε έφη museologist @ 2:28 π.μ. 18 comments
Ατυχημα που μπορεις να το πεις και εργο τεχνης!!!
Ή έργο τέχνης που μπορείς να το πεις και ατύχημα!:Ρ
Καταρχάς διευκρίνησε...εργο τέχνης εννοείς τη φωτογραφία...ή το real thing? Όπως και να το δείς σε άλλους θα αρέσει και σε άλλους δε θα αρέσει...για άλλους θα είναι έργο τέχνης και για άλλους θα είναι σκουπίδι...Το θέμα είναι τη στιγμή που 'γεννήθηκε' να έκφραζε κάτι απο εσένα και μόνο απο εσένα, να είναι ολότελα δικό σου και να το αγάπησες ή έστω να το μίσησες...ποτέ όμως απλώς να το συμπάθησες, να το ανέχτηκες ή......να το σκούπισες απο το πάτωμα. :)
museologist, άστα, ατύχημα είναι και μάλιστα από τα χειρότερα-το αβγό ουδείς εμίσησε, την επίμονη αβγουλίλα όμως πολλοί
Veronika, φαν της conceptual art ε; :-)πρέζα tv και sofi-k, συνεννοημένοι είστε; "Ατυχηματικό έργο τέχνης", "καλλιτεχνικό ατύχημα"...
Koulourtzis, ατύχημα ήταν όντως, αλλά το αποτέλεσμα στο δάπεδο έμοιαζε με διάφορα έργα τέχνης που πωλούνται πανάκριβα στις δημοπρασίες... :-)
Σαφώς!!! Και το 'ατύχημα' περισσότερο για τα ακριβοπληρωμένα αυτά έργα προοριζόταν, παρά για το δύστυχο αβγό! ;-)
Καλά δεν έχετε ακούσει για τον περίφημο ουρητήρα; Ο τύπος(καλλιτέχνης) δεν ήξερε τι να εκθέσει, τα είχε πάρει με το σύστημα των γκαλλερί και αγόρασε ακριβώς δίπλα απο ένα μαγαζί ειδών υγειινής λίγο πριν τα εγκαίνια έναν ουρητήρα,τον υπέγραψε και το ονόμασε έργο τέχνης...απο τότε οι παραγγελίες έπεφταν βροχή...μάλιστα μερικά χρόνια αργότερα ένα μουσείο αγόρασε τέσσερις με υπέρογκα μεγάλο αντίτιτμο για να τους κρατήσει στη συλλογή του...Τελικά για να ονομάσεις κάτι έργο τέχνης πρέπει να έχεις έναν λόγο, μια θεωρία, μια αντίδραση... συνειδητά ή ασυνείδητα κάτι θές να πείς...Άσε που τίποτα δε γίνεται τυχαία, εννοώ που έσπασες το αβγό. Θα ήσουν αφηρημένος, απρόσεχτος, εκνευρισμένος, πάντως έχασες τον έλεγχο του αβγού και νά το αποτέλεσμα. Άρα, μήπως το σπασμένο αβγό είναι αποτέλεσμα μιάς συναισθηματικής ή φορτισμένης κατάστασης που εκείνη τη στιγμή σε έκφραζε απόλυτα, όπως ακριβώς γίνεται και με τα έργα τέχνης του μεταμοντέρνου κόσμου; Museologist αλήθεια πως το σπασές;
Veronika, εννοείς το συντριβάνι του Duchamp? http://en.wikipedia.org/wiki/Fountain_(Duchamp)Όντως ήμουν σε μια πολύ φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση...πείνας! Από τον ενθουσιασμό μου για την ομελέτα που θα κατέληγε στο στομάχι μου και επειδή γενικά έχω μανταλάκια στα χέρια (χρήσιμο στον υγρό καιρό της Αγγλίας που δεν μπορείς να απλώσεις τίποτα στο μπαλκόνι να στεγνώσει), δύο από τα τέσσερα αυγά προσπάθησαν να αποδράσουν. Το ένα το σταμάτησα στην άκρη του γκρεμού (πάγκου), το άλλο χορεύοντας το χορό του Ζαλόγγου προτίμησε την αυτοκτονία και τη σακούλα σκουπιδιών...
Ακριβώς αυτό εννοώ museologist! Και όσο για τη συναισθηματική κατάσταση, η πείνα δημιουργεί μια έντονη κατάσταση απουσίας ικανοποίησης που ζητά επειγόντως απάντηση! Όπως και όταν ο καλλιτέχνης δημιουργεί βρίσκεται σε μια συγχυσμένη κατάσταση ή σε έκσταση(ποτέ όμως σε ηρεμία), έτσι και εσύ ήσουν σε μια ανάλογη κατάσταση...μόνο που αντί για χρώματα, γύψο, μάρμαρο ή χαρτιά είχες στα χέρια σου αβγα. Τραωηγμένο θα έλεγε κανείς, αλλά τίποτα δε γίνεται τυχαία...Μια ερώτηση που θέλω να θέσω, αν και το blog είναι δικό σου και κανονικά εσύ είσαι αυτός που θέτει ερωτήσεις. Έβλεπα χθές ένα ντοκιμαντέρ για τους ιθαγενείς της Νέας Γουινέας, οι οποίοι εφαρμόζουν ακόμα τον κανννιβαλισμό και οχι γιατί είναι 'κακοί' ή τους αρέσει το κοκκινιστό ανθρώπινο κρέας, αλλά γιατί πιστεύουν οτι αν κάποιος μάγος απο την αντίθετη φυλή έχει βαλθεί να τους κάνει κακή μαγία ή αν κάποιος τους κλέψει κάποιο γουρούνι ή κάποια γυναίκα( δεν κάνω παραλληλισμό του γουρουνιού με τη γυναίκα, στο ντοκιμαντέρ οι παραγωγοί το έθεσαν έτσι) πρέπει να φαγωθεί για να λυτρωθούν απο το 'κακό'.Η απορία που έχω λοιπόν είναι κατα πόσο αυτό που πιστεύεται για τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς σε αυτήν την περίπτωση μπορεί ή πρέπει να ισχύσει και κατα πόσο ο σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου είναι αποδεκτός σε αυτήν την περίπτωση; Μπορούμε να αφήσουμε να βασανίζουν , να βιάζουν, να σκοτώνουν με απάνθρωπο τρόπο ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί εμείς πρέπει να σεβαστούμε την πολιτιστική κληρονομιά τους, να μην πειράξουμε την πρωτόγονη κοινωνία τους, να μην επαναλάβουμε τον ινδιάνικο εκπολιτισμό; Για την αντιμετώπιση των Ινδιάνων απο τους Δυτικούς νομίζω οτι η άποψη όσων ασχολούνται με την πολιτιστική κληρονομιά είναι κατακριταία , στην περίπτωση των ιθαγενών της Νέας Γουινέας;Συμπληρώνω οτι η Unesco και όλα τα κράτη έχουν μιλήσει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η κοινωνία των ιθαγενών είναι κλειστή και απομακρυσμένη απο τον πολιτισμό, δεν ανήκει στην 'εκπολιτισμένη' (ο Θεός να την κάνει) Δύση. Όμως έχουν αυτοί οι άνθρωποι που βασανίζονται και σκοτώνονται τα αυτονόητα δικαιώματα; Ποια πρέπει να είναι η στάση μας; Ποια θα ήταν η δική σας;Τελικά διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς ή σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα;
Veronica, ρίξε μια ματιά στο καταστατικό της UNESCO για το intangible heritage. Εκεί δηλώνεται μέσες άκρες η υποστήριξη παραδόσεων και εθίμων, εφόσον αυτά πληρούν κάποιες προυποθέσεις, ή μάλλον καλύτερα, εφόσον δεν θίγουν κάποια ανθρωπιστικά 'κεκτημένα'
Νομίζω ότι το κομμάτι του κειμένου στο οποίο αναφέρεται ο koulourtzis είναι αυτό: "For the purposes of this Convention, consideration will be given solely to such intangible cultural heritage as is compatible with existing international human rights instruments, as well as with the requirements of mutual respect among communities, groups and individuals, and of sustainable development", http://www.unesco.org/culture/ich/index.php?pg=00022&art=art2#art2Θεωρώ ότι το μουσείο έχει θέση στο να παρουσιάζει έθιμα, παραδόσεις, συνήθειες κλπ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα επικροτεί ή διαφωνεί με αυτά, αν και αυτό είναι γενικά δύσκολο στην πράξη. Π.χ. πολλά μουσεία στην Αγγλία είχαν φέτος εκθέσεις για τη δουλεία στη Μ. Βρετανία, λόγω και της επετείου των 200 χρόνων από την κατάργηση της δουλείας. Φυσικά η δουλεία δεν είναι ανεκτή σήμερα. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τα μουσεία να μιλάνε για τη δουλεία στο παρελθόν (φυσικά η οπτική γωνία τους επηρεάζεται από την επικρατούσα άποψη περί δουλείας). Τώρα πρακτικά αν ήμουν η Unesco και διάφορες ομάδες πληθυσμών ζητούσαν χρήματα ή υποστήριξη για να ενισχύσουν την πρακτική της δουλείας ή να μαγνητοσκοπήσουν για το YouTube καννιβαλιστικά γεύματα...ε, δεν θα είχαν και πολύ τύχη αυτές οι αιτήσεις...
Magritte il a dit..."Ceci n'est pas une oeuf brisé"
Ατύχημα είναι αλλά για να το δικαιολογίσεις το λες έργο τέχνης :)καλημέρες
Χοληστερίνη,χρειάζεται επειγόντως με τέτοια διατροφή μέτρηση χοληστερίνης, τριγλυκεριδίων, LDL,HDL κλπ!
Τίποτε από τα δύο! Πειραματική αρχαιολογία! -Ό,τι να'ναι!- Μόνο που με αβγό δεν γίνεται... Ο σκουπιδοτενεκές σου μπορεί να γίνει αποθέτης; Αχ, ζέστη στο Παρίσι και δεν πάω καλά...Είδες; Ο δημιουργός το θεώρησε ατύχημα και έσπευσε να το καταχωνιάσει και οι κριτικοί αριστούργημα!!! Ευτυχώς αναγνωρίστηκες εν ζωή (και πρίν βρωμίσει το ωόν)! Πόσο το πουλάς; Η είναι τόσο πολύτιμο που δεν πωλείται; Κράτα το δίπλα στο κρεββάτι σου για έμπνευση! Α, και προσοχή στους ακτιβιστές, είναι απόδειξη γενοκτονίας! Πούτ δι κότ ντάουν σλόουλλλιιιι!!! Καλησπέρες!
Παιδάκια, προς το παρόν τρέφομαι με καρπούζι, ποτίζομαι με φραπέ και ξεροψήνομαι σε παραλία της πατρίδας...Νεράιδα, εγώ για αυτό εγκατέλειψα την αρχαιολογία...διότι στις μεγάλες ζέστες κάτω από τον ήλιο με το σκαλιστήρι κάτι τέτοια έλεγα και εγώ...
Ήταν ατύχημα όταν συνέβη. Είναι ...ευτύχημα που το έβγαλες στο blog σου. Έτσι έγινε έκθεμα και ορισμένοι επισκέπτες ... ΄το αναγνωρίζουν ως έργο τέχνης. Πάντως ακόμα και χωρίς λεζάντα ταύτισης, γέννησε σχόλια, έγινε σημείο αναφοράς.Θα σε παραδεχτώ, museologist, αν το επόμενο θέμα σου είναι ...το καρπούζι. Θα μπορούσες να βρεις κάτι που να μην είναι κοινό και ξεπερασμένο και ιδίως κάτι που δεν περιμένουμε; Αναρωτιέμαι
Δημοσίευση σχολίου
<< Home
Προβολή πλήρους προφίλ