Προσπάθησα να γράψω ένα ποστ για να εκφράσω την απέχθειά μου προς το στυλ και την απουσία πολιτικής που αναδύεται από ομιλίες τύπου 19ου (και πίσω) αιώνα σαν και μια που αναφέρεται στο in.gr σήμερα, στα νέα του 'Πολιτισμού'. Αλλά δεν μπόρεσα.
Υποσχέσεις, μη υποσχέσεις, δεσμεύσεις, ανακοινώσεις, ρητορικές ερωτήσεις, δικαιολογίες, μετατόπιση ευθυνών, συγκαταβατικά πατ πατ στην πλάτη, δασκαλίστικες διαπιστώσεις, "εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους" παραστάσεις, το σύνδρομο του Robin Hood (εγώ τα βρίσκω τα λεφτά), ο Σωτήρας που θα φέρει τη λύτρωση, ο ενικός ("εγώ") σαν να είναι one man show κ.ο.κ.
Απέχθεια και απογοήτευση.