Η συζήτηση γύρω από την τύχη του παλαιού μουσείου Ακρόπολης έχει ενδιαφέρον:
- Να γκρεμιστεί για να ανασκαφεί ο χώρος και να "ηρεμήσει το τοπίο",
- Να παραμείνει ως μουσείο για εκθέσεις ή για να στεγάσει επιγραφές,
- Να γίνει αναψυκτήριο
είναι οι 3 λύσεις που προτείνονται.
Το κείμενο του Βήματος θα μπορούσε να αποτελέσει μόνο του το υλικό ενός διδακτορικού: σε μικρογραφία η σχέση μας με την Ακρόπολη, ο ρόλος των μουσείων, η θέση του επισκέπτη.
Από τη μια οι "καθαρές λύσεις", να γκρεμιστεί δηλαδή ό,τι δεν είναι 2,500 χρόνων. Τις έχουμε ξαναδεί σε όλη την ιστορία της Ακρόπολης. Από την άλλη, ένα μουσείο (διάβαζε 'αποθήκη') για τις επιγραφές (καλά, οι επιγραφές γιατί δεν θα πάνε στο νέο μουσείο Ακρόπολης;). Και από την παράλλη, η ιδέα για το αναψυκτήριο, η οποία δύσκολα θα τύχει νηφάλιας συζήτησης. Ήδη, το αναψυκτήριο έγινε "καφενείο".
Έχω πολλά χρόνια να ανέβω στο Βράχο και δεν θυμάμαι καλά το χώρο του μουσείου, αλλά δεν συμφωνώ με το γκρέμισμά του. Στη 'θεϊκή' παρουσίαση της Ακρόπολης, αυτό το κτίριο μας θυμίζει ότι είμαστε γήινοι. Στην παγωμένη π.Χ. εικόνα της Ακρόπολης, μας θυμίζει ότι η Ακρόπολη έχει μακρόχρονη βιογραφία και αυτό το κτίριο είναι ίσως το μοναδικό κατάλοιπο αυτή της βιογραφίας. Δεν με ενδιαφέρει αν έχει ή όχι αρχιτεκτονική αξία. Η ιστορική και συμβολική του αξία είναι σημαντική και γίνεται ακόμη σημαντικότερη διότι πλέον αντιπροσωπεύει όλες τις ιστορίες της Ακρόπολης που σιωπήθηκαν, γκρεμίστηκαν και θυσιάστηκαν στο βωμό της κατασκευής της σύγχρονης εθνικής μας ταυτότητας.
Επί χρόνια το μικρό μουσείο της Ακρόπολης θεωρούνταν το 'ανάξιο' δοχείο της αρχαίας Ακρόπολης. Θα ήταν εξιλέωση να στεγάσει τις 'ανάξιες ιστορίες' της Ακρόπολης καθώς και τις καθημερινές ιστορίες της, τις ιστορίες των επισκεπτών και των κατοίκων της Αθήνας.
Σε μια Ακρόπολη με πατημένο το 'pause' στην κλασική αρχαιότητα (ή ό,τι μοιάζει κλασικό), ίσως είναι καιρός να πατήσουμε το 'play'...
***
Η φωτο από εδώ