Πέρασε και η γιορτή.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εδώ που είμαι εγώ δεν κουνήθηκε φύλλο. Ούτε παρελάσεις επιμελητών, ούτε ομιλίες διευθυντών μουσείων, ούτε βεγγαλικά, ούτε κεράσματα, τίποτα. Μόνο ένας Ιρανός συνάδελφος έστειλε ένα e-mail παραπονούμενος που δεν υπήρχε ούτε ένα cheese & wine party να γιορτάσουμε τα μουσεία μας. Υποθέτω, στο Ιράν μετά τα πυρηνικά, τα μουσεία πρέπει να είναι το πιο δημοφιλές χόμπυ. Τόσος πόνος πια!...Του απάντησα ότι εμένα δεν μου αρέσουν οι μέρες που είναι αφιερωμένες σε κάτι, δεν παίρνω λουλούδια ούτε στου Βαλεντίνου, σιγά μην αγοράσω σοκολατάκια για τη Δ.Η.ΜΟΥ. (Διεθνή Ημέρα Μουσείων). Αλλά μετά σκέφτηκα ότι γίνομαι old grubby man, και του είπα να πάρουμε καμιά κάσα Stella Artois (που ταιριάζει και με την περίσταση) και να πάμε να τις πιούμε έξω από το μουσείο το βράδυ, μαζί με τους homeless που τη βγάζουν σε κάτι υπαίθρια γλυπτά του μουσείου που έχουν σχήμα ντιβανιού.
Είμαι σίγουρος, όμως, ότι εκεί που είστε εσείς όλο και κάτι θα παίχτηκε. Όλο και καμιά συναυλία του Λουδοβίκου σε αρχαιολογικό χώρο ή της Φαραντούρη σε αυλή μουσείου. Στον τζερτζελέ είμαστε πρώτοι, είτε είναι να πάμε Πύλη Αξιού για Ρέμο, είτε στο μουσείο για Φραγκούλη. Αλλά τώρα τι σχέση η Φάτα Μοργκάνα του Φραγκούλη εκτός μουσείου με τις προϊστορικές τσακμακόπετρες εντός μουσείου (παράδειγμα είναι, μην ψάχνετε για όνομα μουσείου) 'δεν αντελήφθην κύριε πρόεδρε'...Και το καλύτερο από όλα; Όταν τα μουσεία ανοίγουν την εξώπορτα για αοιδούς και κελαηδόνες για να γιορτάσουν τάχα μου τάχα μου, κλείνουν την εσώπορτα προς τις συλλογές...Σαν να λέμε, να πας επίσκεψη στη γιορτή γνωστού και να σου πει, 'α, δεν μπαίνει κανείς μέσα στο σπίτι, μόλις σφουγγάρισα, πάμε στην πυλωτή που έχει και άπλα'...Πάντως, αν είχε το Μπενάκη τη Δέσποινα live στην ταράτσα με θέα την Ακρόπολη, σκασίλα μου για τις συλλογές. Αυτές πηγαίνω (πηγαίνω;...εεε...) και τις βλέπω όποτε θέλω, αλλά τη Δέσποινα;...Να μην τα ισοπεδώνουμε όλα...